Maddy van Lent was erbij, toen op 6 januari 2021 de allereerste prik werd gezet in ons land. Dat gebeurde in Veghel, de plek waar Maddy sindsdien als coördinator betrokken was bij de vaccinaties. "Op het moment heb ik wel even een traantje gelaten."

Toen Maddy's werk op de afdeling reizigerszorg wegviel, is ze gaan helpen bij het bron- en contactonderzoek. Op het moment dat de vaccinatiecampagne op gang kwam, zette ze ook zelf de nodige prikken. "De eerste keer weet ik nog goed. Ik kreeg zoveel dankbaarheid. Heel bijzonder."

Niet dat het een makkelijke periode was. "Het was ongelofelijk hectisch. Ik heb regelmatig gedacht: waar zijn we aan begonnen? Zo kwamen er op een gegeven moment een hoop nieuwe collega's vanuit andere beroepen. Denk aan het onderwijs, de horeca of zelfs vliegtuigmaatschappijen. Maar we hebben het voor elkaar gekregen om op een hoge kwaliteit te blijven vaccineren. Daar ben ik heel erg trots op."

Dat niet iedereen altijd met evenveel zin naar de priklocatie kwam, merkte ook Maddy. "Niet iedereen was het eens met de vaccinaties natuurlijk. En ja, de emoties liepen soms hoop op. Dat begrijp ik ergens ook wel. Ik heb er in ieder geval nooit over nagedacht om daardoor te stoppen. Het hoort bij het werk."

Toch is de opluchting groot nu de laatste maatregelen worden opgeheven. "Hier hebben we met z'n allen zo hard voor gewerkt. Zelf merkte ik hoe fijn ik het vond dat we in de Efteling weer gewoon met z'n allen in de rij konden staan. Of gezellig bij elkaar in een koffietentje. Zonder na te denken of je wel een mondkapje bij je hebt."

Dat denkt ook haar collega Annemarie de Gouw, die al vanaf het allereerste moment betrokken was bij het testen op corona. "Het is onvoorstelbaar wat we hebben meegemaakt. Ik denk weleens terug aan die eerste periode, waarin we bij mensen thuis langs gingen om te testen. Niet veel later stonden er drie grote tenten, waar de hele dag auto's doorheen reden."

Een bijzondere situatie voor iedereen, zegt Annemarie. "Mensen waren heel zenuwachtig als ze kwamen testen. Het leek alsof niemand meer een rijbewijs had. We hebben daar de gekste capriolen gezien, waar we soms toch echt wel om moesten lachen. Met je auto een gebouw binnenrijden, dat waren we niet gewend."

Ook Annemarie heeft zich nooit onveilig gevoeld, ondanks de negatieve stemming die soms heerste bij een hoop mensen. "Ze waren niet boos op mij, maar op corona. Daar kon ik helaas niks aan doen. Als je echt naar ze luisterde, kwam het altijd wel goed."

Wat ze nu gaat doen, weet Annemarie nog niet. "Dat gaan we zien. We hebben hier nog genoeg op te ruimen, denk ik zomaar. We laten alles straks weer netjes achter."