Een van hen is Ted Compier: "Het maakte enorme indruk toen de onfortuinlijke schutter bij iedereen persoonlijk langsging om vergeving te vragen voor wat er gebeurd was. De jongen leek wel tachtig toen hij eraan begon. Toen hij klaar was, was hij veertig jaar jonger in zijn gezicht. Onvoorstelbaar."

Veel van de dienstplichtige soldaten van het peloton kwamen uit Brabant. Frans van den Broek uit Budel kan zich de dag dat Hans werd neergeschoten nog goed herinneren. Hij was op de bewuste dag wachtcommandant.

"Ik was 25 en sergeant. Op die dag in oktober 1973 was defensieminister Vredeling op de kazerne om een nieuw gebouw te openen. Dezelfde avond liep Hans wacht en uit verveling hebben ze met hun uzi lopen spelen. De trekker is per ongeluk overgehaald en Hans is door zijn lijf geschoten. Ik heb meteen het ziekenhuis gebeld. In december is hij aan zijn verwondingen overleden", vertelt Frans.

De legeraalmoezenier organiseerde in 1983 de eerste bijeenkomst voor alle dienstplichtigen die het noodlottige voorval hebben meegemaakt. Ger Valkenburg weet het nog goed: "Daar waren ook de ouders van Hans bij. Het was vooral als traumaverwerking voor de schutter. Het was heel indrukwekkend."

Tien jaar geleden kwamen alle dienstmakkers van het Charlie Peloton opnieuw bij elkaar. "Maar er zijn er ook die elkaar regelmatig hebben opgezocht om over die tijd te praten en nu zijn we vijftig jaar verder", zegt Frans van Boekel.

Van de dertig leden van lichting 73-3 zijn er inmiddels zeven overleden. Verder is iedereen er op één na, ging vrijdag door zijn rug ging.

Ted Compier denkt dat deze reünie de laatste keer is dat ze allemaal bij elkaar zijn. "Natuurlijk blijven de onderlinge vriendschappen, maar we zijn bijna allemaal boven de zeventig en er vallen er steeds meer af. Vandaag maken we er een mooie dag van."