Mark (39) komt uit een rijke familie en heeft een hbo-diploma op zak. Al op z'n dertiende is hij z'n moeder verloren. Later sterft ook zijn vader. Mark is degene die zijn lichaam vindt. Hij is dan 29 jaar oud. Het beeld van zijn vader die al langere tijd overleden was, krijgt hij niet meer van zijn netvlies.

Het wordt een trauma. Hij raakt depressief en verslaafd. Zijn erfenis van bijna een miljoen euro gaat op aan cocaïne. Zijn relatie strandt en zijn auto wordt z'n huis.

"Daar woonde ik samen met m'n twee katten. Dat waren de enige waar ik nog liefde van had. Ik had geen sociaal netwerk, geen baan. De auto parkeerde ik in een bosje aan de rand van Eindhoven, zodat niemand me zag."

Het is voor hem een inktzwarte periode. Het meest pijnlijke moment is wanneer een voorbijganger op zijn raam klopt en hem een handjevol kleingeld geeft. "Ik kon wel door de grond zakken en schaamde me kapot. Het is goed bedoeld maar ik wist: dit kan zo niet langer."

Ook zijn collega Roland (34) belandde op straat door geldproblemen en drugsverslaving. Met hulp van de stichting 'Ervaring die staat' wisten ze allebei op te krabbelen. Ze hebben weer een dak boven hun hoofd. Het leven heeft weer kleur.

Met deze rondleiding willen ze aandacht vragen voor de groep bij wie het leven net even anders liep. "Het is een flinterdunne lijn tussen een dak boven je hoofd en dakloos raken. Het kan echt iedereen overkomen."

De stad telt zo'n vijfhonderd geregistreerde daklozen. De route start in het centrum. In een park stopt Roland bij een grote boom. Als nietsvermoedende voorbijganger zie je alleen een boom. Maar zodra de takken opzij gaan, verschijnt er een slaapplek.

Een eindje verderop is een bedrijfsgebouw met een lange trap die vrij toegankelijk is. Mark: "Onder de trap was een goede slaapplek: droog, uit de wind en uit het zicht. Maar er is een plaat voor gezet. Dan moet je op zoek naar een nieuwe plek."

Deze straatroute opent je ogen, want op de meest vreemde plekken worden slaapplaatsen zichtbaar. Zoals onder een weg, waar een dakloze een tunneltje groef om in te slapen. Deze plek werd ontdekt en is door de gemeente dichtgemaakt met een groot blok beton. De dekens laten zien dat hier nog steeds geslapen wordt.

Maar ook parkeergarages zijn in trek. Ze zijn droog en met een beetje geluk ook hoog. Zoals hier op deze pilaar, waar je alleen kunt komen door op een slagboom te klimmen.

Maar daklozen wonen niet alleen in het centrum. "Ze worden op veel plaatsen verjaagd, dus zoeken ze hun heil buiten het centrum. Daar kunnen ze zich rustig verschuilen."

Dat is te zien langs een drukke autoweg in het stadsdeel Tongelre. Daar in een bosje slapen 's nachts mensen, het is een schrijnende plek. Jassen, schoenen, cd's en tandpasta: het ligt overal.

Voor een leek is het een vreemde gewaarwording dat in een stad als Eindhoven mensen zo leven. En dat je er gewoon aan voorbijloopt. "Als dakloze word je letterlijk niet gezien, soms lopen mensen met een boog om je heen, dat doet pijn", weet Roland.

Hoe kun je als voorbijganger het beste omgaan met mensen die leven op straat? Mark: "Je hoeft niets te doen, maar groet ze in ieder geval. Zeg goedemiddag tegen ze, dan voelen ze zich gezien."

Wil je de route een keer lopen? Bij Ervaring die staat vind je meer informatie.