In de vroege ochtend van 1 mei vorig jaar reden de vier jongeren in het buitengebied van Oud Gastel. Een gezellige avond die eindigde in een drama. Rond vier uur 's nachts vloog de auto op de Standdaarbuitensedijk uit de bocht en belandde op z'n kop in een weiland. De 17-jarige Roy was op slag dood. Twee toen 16-jarige meiden werden ernstig gewond naar het ziekenhuis gebracht.

De bestuurder van de Volkswagen Polo, Pieter (23), raakte ook gewond. Hij vindt het moeilijk om over de zaak te praten. “Ik heb nog geen hulp gehad en heb er nog elke dag last van.” Pieter zegt nog elke dag aan zijn overleden vriend te denken. Hij zegt zich weinig meer van het ongeval te herinneren.

"Ik weet dat het stuur zwaar werd, dat ik een lichtflits zag en ik in een weiland wakker werd. En ik een meisje hoorde huilen en de auto op z’n kop lag.” Later bleek dat Pieter 79 kilometer te hard reed. De maximumsnelheid op de Standdaarbuitensedijk is 60 kilometer per uur, maar uit politieonderzoek bleek dat de Bredanaar 139 kilometer per uur reed.

Naast de verdenking van roekeloos, onoplettend rijden, werd er die avond ook volop lachgas gebruikt. Pieter leende de Volkswagen Polo van een vriend. "Dat was een mooie, nieuwe auto." Hij haalde Roy en een van de meiden op in de Bredase binnenstad. "Daarna kwam Roy op het idee om lachgas te halen in Etten-Leur."

Het tweede meisje is vervolgens opgepikt in Roosendaal. "Daarna hebben we ballonnen gedaan op de parkeerplaats van McDonald’s in Oud Gastel." Hoeveel ballonnen Pieter die avond heeft gebruikt, kan hij niet zeggen. "Zeven, acht? Ik weet het echt niet." Tijdens de rit hebben alle inzittenden lachgas gebruikt, zo blijkt uit verklaringen. De tank werd doorgegeven in de auto.

"Tot aan het ongeval werd nog lachgas gebruikt," aldus de officier van justitie. De auto belandde op z'n kop. De politie zag bij aankomst een van de meiden gewond naast de auto zitten. "U, Pieter, bent ook buiten auto aangetroffen."

Het andere meisje zat, net als Roy, nog bekneld in de auto. Ze vertelde tijdens de zitting: "Toen ik wakker werd in de auto keek ik om me heen. Ik heb geprobeerd Roy te helpen, geprobeerd hem wakker te maken. Maar hij bewoog niet meer..."

Roy woonde nog thuis bij zijn vader in Sint Willebrord. "Ik weet zeker dat hij tegen de verdachte heeft gezegd dat hij rustiger moest rijden. Dat zei ook weleens tegen mij, als ik te hard reed," aldus zijn vader. Rond drie uur 's nachts stuurde Roy hem nog een appje. "LY" met daarbij een hartje. "Alsof Roy voelde aankomen dat het nog geen half uur later voorgoed voorbij zou zijn."

De moeder van Roy praat via haar advocaat tegen Pieter. "Omdat jij het die dag nodig vond om monsterlijk hard over de weg te scheuren. Je nam drie kinderen mee in je auto. Jij, Pieter, overleefde het. Je nam het leven van mijn zoon, m’n enige kind. Maar jouw leven gaat door."

Alle nabestaanden en slachtoffers verwijten het L. dat hij nooit spijt heeft betuigd. "We zijn een jaar verder. Je heb nooit een poging gedaan om toenadering te zoeken," zegt zijn moeder. "Geen enkele vorm van empathie. Je werkt niet eens open en eerlijk mee aan het onderzoek. Als Roy jouw maatje was, neem dan ook als een maatje al jouw verantwoordelijkheden."

Het leven van de twee meiden is compleet veranderd. Ze hebben last van angst- en paniekaanvallen, concentratieproblemen en slaapproblemen. Daarnaast hebben ze als gevolg van het ongeval nog elke dag pijn. "Lange stukken lopen of staan lukt niet," vertelt een van hen.

De 16-jarige meiden zijn bang voor hun toekomst. De een is gestopt met haar opleiding, de ander is gewisseld van studie omdat ze anders door haar mentale en fysieke problemen geen baan zou kunnen vinden. Een van de meiden richtte zich aan het eind van haar verhaal tot de verdachte: "Je had de kans om berouw te tonen en hebt dit niet gedaan. Ik kan dit niet begrijpen. Het komt over alsof je jezelf meer slachtoffer voelt dan de anderen." Waarna een applaus vanaf de publieke tribune volgde.

Stilletjes voor zich uit starend hoorde L. de verhalen aan. "Dit is heel emotioneel om te horen”, zei hij in tranen. “Ik heb aangegeven bij de politie dat ik wel met de ouders wilde praten, maar dat werd afgeraden.” En zijn 'laatste woorden': "“Ik zit hier heel heftig mee. Ik leef echt mee met de ouders en de andere slachtoffers.”

Justitie eist een celstraf van twee jaar en nog zes maanden voorwaardelijk als hij nog een keer de fout in gaat. Daarnaast wordt er een rij-ontzegging van vier jaar geëist. De rechtbank doet over twee weken uitspraak.