Dat kwam mede dankzij de Peter R. de Vries Foundation, die ook de zaak van Germa van den Boom uit Nieuwendijk in het nieuws houdt. De Foundation probeert vergeten vermissingszaken op te lossen. Net als de politie. Die heeft er dagelijks mee te maken. Jaarlijks zijn er zo'n veertigduizend vermissingsgevallen.

Onzekerheid
Gelukkig worden de meeste vermissingen heel snel opgelost, maar helaas niet alle. En je zal maar net bij die kleine groep mensen horen die lang in onzekerheid blijven. Of zelfs voor altijd. Voor familie en vrienden lijkt me dat de hel.

Ik was lang geleden een klein puzzelstukje van zo'n vermissingszaak. Bij toeval. En de zaak liep goed af.

25 jaar geleden deed ik straatinterviews in Breda, voor de radio. Toen nog het belangrijkste nieuwsmedium van Omroep Brabant. Regionale televisie was in opbouw. Internet was alleen voor nerds. Onze website kwam in mei 2001. Andere tijden.

Vermist
Ik hing wat achter het station, tussen de zwervers. Voor mijn radiomicrofoon kreeg ik een jonge man, Menno. Hij bleek dakloos. Triest verhaal. Een week later zit ik teletekst te lezen met oproepen van Tros Vermist. Daar zie ik dat ze ene Menno zoeken. In het signalement herkende ik de man die ik interviewde.

Hij bleek al lang spoorloos. Dus belde ik de Tros. Ze stuurden een fax met meer foto’s. De conclusie was helder: het was 'm.

Ik werd uitgenodigd in de studio in Hilversum. Bandje met het interview mee. Dat wilden ze laten horen. De uitzending begon. Intussen had een redacteur de moeder van Menno naast me gezet. Jaap Jongbloed interviewde me. Daarna lieten ze het gesprek horen tussen mij en Menno.

Stralen
De vrouw naast me ging heftig knikken. "Ja hoor! Dat is 'm." Ze veerde helemaal op en ging zelfs stralen. Dolgelukkig was ze om weer iets van haar zoon te horen.

Na afloop heb ik nog lang na zitten praten met haar. Ze vertelde over haar slapeloze nachten, de zorgen, onzekerheid en rusteloosheid, de pijn ook. Dat hij in de knoop zat met zichzelf, dat hij was was weggelopen thuis en niks meer van zich liet horen. Ik vertelde alles wat ik me herinnerde van onze ontmoeting achter het station in Breda.

Het teken van leven betekende veel voor haar. Ik was blij dat ik iets kon doen. Zonder veel moeite. Nog altijd beter dan onzekerheid. Hoe het afliep? Ik hoop dat het daarna goed is gekomen met moeder en zoon en dat ze elkaar weer in de armen konden sluiten.

Wil je de column eerder lezen? Abonneer je dan op de Misdaadnieuwsbrief van Omroep Brabant.