In het tweede jaar van haar middelbare school Hooghuis Stadion in Oss kreeg Kess last van haar rug. Na een bezoek aan de huisarts werd ze terug naar huis gestuurd. “De klachten waren niet erg genoeg en we moesten maar verder met paracetamol.”

Suzanne is de moeder van Kess en vertelt wat er is gebeurd. “Toen Kess op een gegeven moment door haar been zakte, werden alle zeilen bijgezet. Van het ziekenhuis in Uden zijn we met spoed naar het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen gebracht. Ze wisten niet wat het was."

Meerdere artsen deden onderzoek naar Kess, maar wat er precies aan de hand was, bleek lastig te vast te stellen. “Het bleek een spinale durale arterioveneuze fistel te zijn. Hierdoor krijg je problemen met het ruggenmerg en de aderen, waardoor je uitvalverschijnselen kunt krijgen.”

Door een grote bloeding in het ruggenmerg raakte ze verlamd tot haar borst. Kess: “Door de bloeding bleken de zenuwen zo erg beschadigd dat het onherstelbaar was. Ik moest leren leven met een hoge dwarslaesie. Alle dingen die heel normaal lijken, kon ik opeens niet meer.”

Een lange en intensieve revalidatie in Utrecht volgde. “In het begin leer je vooral hoe je alles in een rolstoel moet doen. Ik was eerst ook heel duizelig en moest dingen rustig aan doen. Toch wilde ik graag weer naar school, naar mijn vriendinnen en het normale leven oppakken.”

Het revalidatiecentrum keek ook hoe Kess terug kon naar haar oude school. “Ik deed een specialisatie in sport. Al mijn gymdocenten mochten tijdens mijn revalidatie komen kijken hoe ik met mijn beperking toch kon sporten.”

“Ze hebben mij daar zien zwemmen en tennissen in een rolstoel. Terug op school werd er veel rekening met mij gehouden en ik werd geholpen als dat nodig was. Toen we met de klas gingen skiën, werd er gezorgd voor een zit-ski. Heel bijzonder dat ze dat allemaal voor mij deden.”

Toch is het niet altijd even makkelijk voor Kess om haar oude leven weer op te pakken. “Ik was vaak in het ziekenhuis voor operaties en onderzoeken, waardoor ik veel miste. Dat vond ik lastig, want ik wilde niets missen op school. Ik probeerde lessen dan in te halen als het wat minder druk was.”

"Onze Kess lacht altijd en klaagt nooit”, zegt moeder Suzanne trots. “Ze is een echte doorzetter. Ze moest iedere dag om kwart voor zes opstaan om op tijd op school te zijn. De verzorging kost veel tijd. Daarna ging ze met een handbike naar school en als het slecht weer was bracht ik haar.”

Na de zomer gaat Kess de opleiding tot onderwijsassistent volgen. “Ik wilde eigenlijk iets met sport, maar dat is te ver en te lastig. Toen ik voor een stage van school meeliep op een kinderdagverblijf was ik verkocht. Ik vond kinderen helpen en bezighouden erg leuk.”