In een tuin van één van de rijtjeshuizen direct grenzend aan het Spoorpark spreken we met acht buurtbewoners. Ze wonen zowel in de rijtjeshuizen als de Populierenflat. Ze kennen elkaar niet goed.

Bang voor negatieve reacties, willen ze alleen anoniem hun verhaal doen. “Ik ben zelfs bedreigd op Facebook, omdat ik mijn mening gaf”, zegt één van hen. Daarom zijn de namen in dit verhaal verzonnen.

Vooral van evenementen hebben ze last. Met de Eindejaarscantus in juni, waarbij studenten de tentamens vaarwel zongen, waren er duizenden studenten in het Spoorpark. Anouk: “We stonden na afloop onze auto te beschermen. Ze stonden te kotsen en te plassen tussen de auto’s. Het liep echt uit de hand. Dat is toch raar? Dat je als bewoners maar moet hopen dat je auto nog heel is na zo’n evenement?”

Flatbewoner Douwe: “We zaten op de galerij lekker te buurten met de buren, komt er opeens zo’n gast aangelopen en die gooit z’n gulp open, hangt ‘m eruit en pist in de bosjes. Laatst ’n vrouwke, ook naast de bosjes, gooit d’r rok omhoog en liet ’t rustig lopen. Dat doe je toch niet?”

Anouk: “Wildpoepen, hebben we toch ook wel ’s gehad?”

Corry: “Met wc-papier en alles erbij. Of je doet je deur open en je kunt in de kots precies zien wat ze gegeten hebben. Eiersalade, dat ruikt zo lekker. Kun je weer gaan met je emmers chloor.”

Anouk woont naast de stadscamping in het park: “Daar is veel harde muziek, ze gooien hun etensresten van de barbecue, de kippenboutjes, zo over de schutting. Dat gaat rotten en daardoor zijn er veel vliegen.”

Ben: “Je hebt de geur van kolenkachels, houtkachels, de barbecue: alles komt ons huis binnen.”

Douwe: “Er was een stille disco, tot ’s avonds laat. Stil noemen ze dat. Kwèken, gillen en met muziek meezingen, dat was het. Ik ging naar beneden, maar werd gewoon uitgelachen toen ik er wat van zei.”

Flatbewoner Alice: “Als de camping om elf uur dicht is, begint het eigenlijk pas. Dan komen de auto’s, met jongelui, met keiharde muziek. De junkies, de dealers: dat staat allemaal hier voor de flat. Je wordt er helemaal gek van, echt.”

"Die overlast is niet in het Spoorpark, maar daarbuiten", reageert manager Peters. Ze neemt de klachten uit de buurt serieus zegt ze: “We hebben omwonenden hoog in het vaandel staan. Ieder kwartaal organiseren we het Spoorparkcafé en daar is heel veel ruimte voor opmerkingen en klachten.”

Waar mogelijk probeert het park te helpen, zegt Peters: “We hebben de garageboxen schoongemaakt, na meldingen van plassen en overgeven. Maar we moeten ook nog leren, iedere keer leren we bij.”

Maar op klachten wordt volgens Corry niet gereageerd: “Ze zijn niet te bereiken. Ik stuur een Whatsapp en krijg te horen dat ze er zijn voor veiligheid in het park en niet erbuiten. Met andere woorden: er zijn vierduizend man in het park, na afloop laten we ze los en de buurt moet maar zien wat ze ermee doen.”

Volgens Peters gaat het hier over de evenementenorganisatie die niet bereikbaar was. “Het is niet zo dat we weglopen voor onze verantwoordelijkheden”, reageert ze. “Maar wij kunnen het gedrag van mensen niet beïnvloeden. Natuurlijk willen we dat parkbezoekers op een fatsoenlijke manier naar huis gaan, maar we kunnen niet voor iedereen de verantwoordelijkheid nemen.”

Hoeveel mensen hebben er overlast? We spreken er nu acht. Maar Anouk denkt dat ’t er meer zijn maar dat veel mensen niets durven te zeggen. Volgens Peters is het aantal omwonenden dat klaagt over ernstige overlast van het Spoorpark een juist kleine minderheid: “Ik denk dat heel veel buurtbewoners vooral voordelen zien en de nadelen voor lief neemt.”

Zo niet Corry: “Ik wil hier weg”, zegt ze. En ze wijst naar haar echtgenoot: “Of hij meegaat of niet. Ik wil hier zo niet wonen, ik kan hier niet tegen.”