Drie dagen lang zijn de kinderen in kindercentrum De Grote Beemd in de Reeshof. Op donderdagmiddag is het feest, want dan komt de ijscokar. Maar het is wel een feest met een uitdaging, want de kinderen moeten zelf hun ijsje bestellen.

“Ehmmm... mango passie. En kokos alsjeblieft“, vraagt Jens. Dan is Romy (6) aan de beurt: “Maggg…” Ze valt even stil. En dan: “Hebben jullie ananas?”

Zo simpel, een ijsje bestellen. Maar voor kinderen die stotteren, kan het heel spannend zijn, weet Femke de Smit. Ze is logopedist en stottertherapeut en een van de begeleiders. Op het kamp leert ze de kinderen zelf te bestellen wat ze willen hebben: “Dus niet aan papa of mama vragen. Want ze kunnen het hartstikke goed zelf.”

De Smit weet dat kinderen soms niet bestellen wat ze willen, omdat ze het woord niet durven uit te spreken: “Dan bestellen ze aardbei, terwijl ze dat helemaal niet lekker vinden. Maar ze durven niet pistache te zeggen. Zonde toch? De ijscoman is geduldig, als de stotter wat langer duurt, dan is dat zo.”

Voor Jens is dit de derde keer dat hij op stotterkamp is. “Je maakt nieuwe vrienden die ook stotteren. Dat is wel fijn, want dan voel je je niet zo alleen.” Jens vertelt zijn verhaal met een stevige stotter, maar ook rustig en hij kijkt de verslaggever met een vastberaden blik aan.

De Smit kijkt trots toe. Haar bedoeling is niet om Jens op het kamp van zijn stotteren af te helpen. “Bij jongere kinderen lukt het vaak wel het met therapie te verminderen. Maar bij oudere kinderen blijft het en dan leren we ze er zelfverzekerd mee om te gaan.”

Aan het eind van de dag is daarvoor de open microfoon. Op een verhoging met spotlights mag ieder kind kort iets vertellen. Van verlegenheid is niets te merken. Want de kinderen hebben al geleerd dat ze mensen moeten aankijken en krachtig moeten staan, met de benen uit elkaar.

En de kinderen staan te popelen. Gretig steken ze hun vinger in de lucht om aan de beurt te komen. Als Reon mag, springt hij op, grijpt naar de microfoon, tikt er even op om te checken of het geluid het wel doet en gaat staan: “Hoi ik ben Reon, ik stotter soms, dus laat mij uitpraten”, zegt hij zelfverzekerd. De Smit: “Voor hun latere leven is het hartstikke fijn als de kinderen nu al merken dat ze zelf goed kunnen communiceren. En soms is daar een stotter en soms niet. Maar dat maakt niet uit, het gaat om wat ze te zeggen hebben.”

Ieder kind mag even vertellen wat hij die dag het fijnste vond en waar hij trots op is. Voor Jens is dat makkelijk: “Ik heb gedurfd om met Omroep Brabant te praten." Onder luid applaus stapt hij van het podium af.