Snel nog even een doekje over het familiegraf, want het is Allerzielen
Het graf van de opa en oma van Tonia ligt er eigenlijk altijd keurig bij. Toch vindt ze steeds opnieuw een reden om haar doekje over het natuurstenen monument te halen. “Ik doe dit regelmatig. Ook een beetje voor mijn moeder want zij is 91 en kan het niet meer bijhouden. Ik neem haar daarom soms hier mee naartoe zodat ze kan zien dat het netjes is.”
"Wanneer ik hier ben, zie ik ze allemaal weer even voor me."
Op Allerzielen bidden katholieken voor hun overleden dierbaren. Bloemen en een bezoek aan het graf horen bij de traditie. “Ik sla geen jaar over en ik doe het graag”, vertelt Jan van Peer terwijl hij druk in de weer is bij het familiegraf van zijn ouders en grootouders. “Wanneer ik hier ben, zie ik ze allemaal weer even voor me. Dat geldt ook voor mijn zus die veel te jong is overleden en mijn oom en mijn tante. Ze liggen allemaal naast en bij elkaar en nu zijn ze toch even dichtbij.”
“Er zijn er zoveel die bij ons zijn weggegaan”, mijmert Tonia. “Zoals mijn oom die op dezelfde dag jarig is als ik. Ik vind het jammer dat ik hem niet bezoeken kan omdat hij geen grafmonument heeft. Daarom heb ik weleens moeite met de generatie van nu. Je ziet ze hier één keer per jaar met een pot chrysanten. Dan hebben ze voor hun gevoel hun plicht gedaan en komen daarna niet meer terug. Het is jammer dat de traditie afneemt.”
"Het verhaal achter dit grafje heeft me eigenlijk nooit losgelaten en het is voor mij een kleine moeite."
Met haar borsteltje en doekje in de hand doet Tonia een rondje over het kerkhof. Bij een oud kindergrafje verwisselt ze terloops wat verwelkte bloemetjes met een paar van haar eigen bloemen. “Het verhaal achter dit grafje heeft me eigenlijk nooit losgelaten en het is voor mij een kleine moeite”, vertelt ze terwijl ze het portretje van het jongetje oppoetst.
Even verderop haalt Jan de laatste boombladeren van het familiegraf. “Nu zijn het het er nog maar een paar maar over een paar weken ligt het helemaal vol. Ik ben benieuwd wie hier later het blad weghaalt. De jeugd is er niet meer voor te porren. Ik wil daarom niet begraven worden. Ze mogen mij uitstrooien in de Pannenhoef in Sprundel.”
"Het is echt niet zo dat ik het halve kerkhof onder handen neem hoor maar ons kent ons."
Tonia staat ondertussen alweer te boenen. Dit keer bij het graf van de buurvrouw van haar grootouders. “Dat pik ik vaak even mee. Het was een goede vrouw en haar broer staat altijd voor mij klaar. Dan kan ik het toch niet laten. Het is echt niet zo dat ik het halve kerkhof onder handen neem hoor, maar ons kent ons.”
