Toen Jos in 2018 hoorde dat hij darmkanker had, stimuleerde Tamara hem te gaan bloggen. Om familie, vrienden en collega’s op de hoogte te houden. Maar het werd veel meer: “Het is voor hem therapeutisch geweest. Het heeft me verrast dat het voor hem zo veel waarde had.”

De verhalen waren heel persoonlijk. Jos vertelde open over het verloop van zijn ziekte. De tumor werd ontdekt in zijn darm, maar bleek uitgezaaid naar de lever. Telkens werden nieuwe tumoren ontdekt. Tot op 5 november 2021 het bericht kwam dat hij was uitbehandeld.

Jos sprak er open over in zijn blog: “Het moeilijkste was om het aan de kinderen te vertellen. Hoe vertel je dat papa doodgaat? Gewoon op een bankje zitten en dat zeggen, de rest komt wel. Het lastigste vind ik dat ik er niet voor hen kan zijn als ze me nodig hebben. Het eerste vriendje, het maken van de fiets, de levensvragen beantwoorden waar ze mee komen.”

Het staat allemaal nog online en is nu ook terug te lezen in een boek. “Zo voel ik hem nog heel dichtbij”, zegt Tamara erover. “Ik voel de verbondenheid, de pure liefde, waar het om gaat. Ik ben blij met alle herinneringen, maar je wilt ook een stukje delen met mensen.”

Het boek ‘Met open blik en rechte rug’ is voor iedereen te bestellen, maar Tamara heeft het toch vooral voor de kinderen, Joyce en Joey gemaakt. “Ze zijn nog zo jong, negen en elf. Maar in het boek staat ook een stukje geschiedenis van Jos. Het is niet alleen die laatste vijf jaar.” Ze moet even slikken. Dan: “Dit is niet wat wij voor ogen hadden toen we kinderen kregen.”

Tot het allerlaatste moment bleef Jos bloggen. Een dag voor zijn zelfgekozen dood schreef hij: “Morgen is het zo ver, dan ga ik mijn reis voortzetten. Het is goed zo, voor mij en mijn gezin. Ik ben een rijk mens.” Onder de blog staan tientallen reacties. “Het was voor ons ook helpend”, blikt Tamara terug. “Zo hoefden we niet elke keer hetzelfde verhaal te vertellen want mensen wisten het al.”

Ook op de dag van het overlijden, 1 april 2023, schreef Jos nog een blog. Tamara: “Dat wist ik zelf ook niet. Hij heeft hem ons nog voorgedragen, maar mensen konden het verhaal dus ook al online zien. Het was zijn laatste uur, met een taartje erbij dat onze zoon had gehaald bij de bakker.”

Met het boek kan Tamara de herinnering aan haar Jos levend houden: “Mijn kinderen kunnen dit later ook weer aan hun kinderen geven.” En zij zullen misschien Jos’ laatste woorden ook weer ter inspiratie aan kun kinderen kunnen laten lezen: “Ik heb genoten. Bedankt voor alles! Liefs, Jos.”