In de eerste scène van het programma zie je hoe Sten de tafel dekt voor het avondeten. Bordjes voor zijn ouders, zusje Luus, zichzelf, maar óók voor Wies. Dat doet het gezin nog altijd. En het lokt reacties uit, merkt Simone: “Ik voel dat mensen daar soms wat van vinden en daar word ik altijd een beetje boos van. Hoezo vind jij hier wat van, als jij nog wel al je kinderen aan tafel hebt? Ik kon het niet verdragen dat er ineens een bordje minder stond. Dat kan niet.”

Toen Wies in 2020 overleed, was zijn broertje Sten zeven. “Het eerste wat hij zei was: we gaan niks veranderen in huis”, herinnert Simone zich. Paul: “Alles moest zo blijven. En dat voelde voor ons ook zo.”

Paul: “Zeker in het begin, als er dan een kindje hier kwam spelen met Sten, vroeg die: ‘Wie krijgt nu alle spullen van Wies?’ Daar werd hij óntzettend kwaad om. Dat blijft gewoon van Wies!”

Simone: “Als gezin hebben we bekeken hoe we dit doen, hoe we dit verdragen. Mensen hebben overal een mening over. Maar ik vind dat het pijnlijk omdat het mensen zijn die dit niet meemaken. En je weet niet hoe je reageert als je een kindje verliest. Dat weet je écht niet.”

Zorgen voor meer begrip, dat was voor Simone de reden om mee te doen aan ‘Leven naast de dood’. Een serie van vier afleveringen waarin gezinnen worden gevolgd die een kind hebben verloren. Paul: “Toen ik op Instagram een aankondiging postte, kreeg ik meteen veel reacties van lotgenoot-ouders. Die hoop ik een stem te geven.”

Het programma begint met een aankondiging: “Als je beide ouders verliest, ben je een wees. Als je een partner verliest, ben je weduwe of weduwnaar. Maar als je een kind verliest, zijn er letterlijk geen woorden voor.”

Paul: “In de eerste week toen Wies er niet meer was, zeiden mensen ‘gecondoleerd’. Toen zei ik vaak: gecondoleerd zeg je maar als je oom is overleden. Bij een kind past dat niet. Dit is niet zomaar iemand die overlijdt. Dit is een kind en dat ontwricht de omgeving.” Simone: “Mensen vinden het moeilijk om mee om te gaan. Wat zeg je dan, wat doe je dan?”

Hun zoon Sten kwam in actie. Om geld op te halen voor onderzoek naar hersenstamkanker ging hij messen slijpen. Hij haalde er al 60.000 euro mee op. En werd in 2022 Brabander van het Jaar. Simone: “Mensen zeggen: ‘Wat is hij toch krachtig, wat doet hij het toch goed’. En hij doet het ook goed. Maar ze zien niet de pijnlijke momenten. En het gemis.”

Nog altijd slijpt Sten messen, maar hij is er wel vrij in, zegt Simone: “Het rust niet allemaal op hem, we doen dit als gezin. Sten is nu elf en hij pakt vaker zijn vrijheid. Zet zich af tegen ons. Soms even slikken, maar ik ben er ook heel blij mee. En als hij wil, mag hij mee messen slijpen. Maar hij heeft al meer dan genoeg gedaan.”

Natuurlijk geven Paul en Simone hun kinderen Sten en Luus alle liefde. Maar de onbevangenheid is weg, merkt Simone: “Als je zo’n groot verlies hebt, kun je niet meer onbevangen naar het leven kijken. Er zit een andere filter op. Er is minder kleur.” Paul: “Het onbezorgde kunnen wij onze kinderen niet bieden. En dat is verdrietig. Want dat had ik hen graag meer willen geven.”

Paul: “Ons geluk, onze fijne momenten worden op een andere manier gemeten dan die van onbezorgde mensen. En ik heb daar vrede mee. Niet met wat Wies is overkomen, maar wel dat ik dit nu zo moet doen. We moeten er nog steeds mee leren leven dat Wies niet meer fysiek bij ons is.”

Het verhaal van Paul en Simone zie je vanaf 14 mei wekelijks in ‘Leven naast de dood’ om 21.30 uur bij BNNVARA op NPO 1.

LEES OOK:

Dit is de Brabander van het Jaar 2022: 'Wow, hier heb ik geen woorden voor'