Kees woont in een groot huis in het centrum van het dorp, met uitzicht op de Maria Magdalenakerk. Voor de ramen heeft hij tientallen tegeltjeswijsheden neergezet en opgehangen. ‘Neem de mensen zoals ze zijn, dan doet het minder pijn.’ Kees lacht: “Dus als je mij tegenkomt: neem me zoals ik ben, want ik zeg de waarheid hè?!”

Eerst maar over dat onsterfelijke. “Ik heb besloten om niet dood te gaan”, zegt Kees resoluut. “Ziek kan ik niet worden, want ik eet geen rotzooi. De meeste mensen zijn lijkenvreters. Ik zie het iedere dag als ik naar de supermarkt ga. Vlees, kaas, melk. Er zit zoveel troep in. Het zijn de grootste killers. Maar ieder zijn keuze hè.”

In 1977 kreeg Kees een ongeluk met zijn brommer. Hij lag drie weken in coma en hield er een hersenkneuzing aan over. Hij moest stoppen met zijn werk in de installatietechniek. “Ik zeg altijd: ik moet nooit gaan werken. Want als ik dat doe, met mijn intelligentie en handigheid, zijn er vijf mensen werkloos. Kijk ’s wat dat kost.”

Vroeger woonde Kees op een flatje. Maar dat ging niet goed. “Ik had problemen met de woningstichting. Het was nogal een puinhoop. Mijn balkon had ik ingericht als kast, dat was een beetje schandalig voor de buurt. Via mijn broer hoorde ik dat dit huis te koop was. Ik zag het en heb het gelijk gekocht.”

Hoe hij aan het geld kwam? “Ik heb veel vrienden. En ik eet supergezond en dat kost geen drol. Ik heb een flinke tuin vol met brandnetels. Het beste dat er bestaat.”

Toch is het ook in zijn huidige huis bepaald niet netjes, geeft Kees grif toe: “Dit is ook een rotzooi. Netjes leven zoals een ander, dat kan ik niet. Daar ben ik veel te gek voor.”

Hij geeft het eerlijk toe, maar kan er niks aan doen. “Ik ben onsterfelijk. Dus al die spullen die ik bewaar, heb ik nog nodig.” Hij zucht. “Voor de meeste mensen is het bespottelijk. Ik nodig niet graag mensen thuis uit. Je mag het zien hoor, als je wilt. Ik zit er niet op te wachten, maar als je graag wilt…”

Schaamte kent hij niet. “Ik kan je nog iets gekkers vertellen. Ik spaar mijn ontlasting. Mensen denken dan: dat stinkt. Er stinkt helemaal niks. Omdat ik gezond eet, is er helemaal geen geur. Ik spaar urine van drie weken op. Dan gooi ik dat bij de ontlasting, wacht tot het dun genoeg is en dan gooi ik het door de plee. Zo kost het geen druppel drinkwater. Ik doe twee jaar met een kuub water. Ik douche niet, was mezelf in de zomer met regenwater. Gebruik water alleen om mee te koken en voor koffie.”

Achterom, via de tuin, gaat Kees naar binnen. “Niet schrikken.” Via smalle doorgangen loop je door het huis. Eromheen liggen, minimaal tot dijhoogte, stapels boeken, kranten en tijdschriften. “That’s it, zo gek ben ik”, zegt hij gelaten.

Hij leeft er prettig, zegt hij. “Hier ligt ook van drie weken stront. En niks geen lucht he”, bezweert hij nogmaals. Inderdaad: het huis ruikt muf, maar er hangt geen penetrante lucht. Het oog valt op een foto van een jonge Kees. “Dat was toen ik hier net woonde, aan de achterkant van het huis.”

Kees is blij met al z’n spullen. “Ik hoef weinig te kopen, want ik heb het allemaal op voorraad. Ik heb heel veel boeken, geweldig. Als ik een nieuwe vriendin leer kennen, heb ik meteen een paar boeken voor haar. En ja, die weet ik dan ook te vinden.”

Terug naar buiten. “Een paar jaar geleden heb ik dit huis verkocht. Ik heb de koper gewaarschuwd: ik ben onsterfelijk. Maar dat nam hij niet aan. Maar hij zal er wel achter komen.” Lachend wijst Kees tot slot op een spreuk achter zijn raam: ‘Ik heb alles op een rijtje, maar niet in de juiste volgorde’.

In deze reportage van Hallo Gilze Rijen zie je Kees in actie: