Bij de brand op zondag 4 mei ging de productiehal van Ecco Leather in Dongen compleet verloren. Op het dak lagen vier tot vijfduizend zonnepanelen. Een week later vindt Saskia Keijsers nog altijd deeltjes in weilanden in Gilze waar haar paarden staan.

“Ik ben er niet blij mee”, begint Saskia als we door haar weiland lopen. “Wij zitten hemelsbreed zo’n tien kilometer van de brand af en het is hier in de buurt allemaal terechtgekomen.”

De dochter van Saskia hoorde een week geleden een vreemd geluid buiten, alsof er iets op het dak ritselde. De volgende dag werd duidelijk dat het dak, de tuin en het weiland vol lagen met glasdeeltjes van zonnepanelen. “Dat is niet grappig, met de paarden wie wij hebben lopen. Ik was echt bang dat een paard een glasdeeltje zou opeten en dat ik een dood paard zou aantreffen.”

Vier dagen lang hebben de paarden binnen gezeten terwijl Saskia en haar kinderen een stukje weiland veilig gemaakt hebben. Hulp vanuit onder andere de veiligheidsregio bleef uit, totdat de gemeente vrijwilligers opriep. “Ik ben heel blij met de vrijwilligers nu. In mijn eentje zou ik dit niet kunnen.”

Jan van den Velden coördineert een groep van vierhonderd vrijwilligers bij de stichting VIPvoorElkaar. Een organisatie die allerlei klusjes doet om mensen te helpen in de gemeente Gilze en Rijen. “Vrijdag kregen we de vraag van de burgemeester om met vrijwilligers de rommel op te gaan ruimen. Daar hebben we meteen werk van gemaakt. Met de emmer en handschoenen van de burgemeester zijn we aan de slag gegaan.”

Vijf vrijwilligers staan bij Saskia in het weiland te zoeken naar kleine blauwe glasdeeltjes. Oppakken moet voorzichtig gebeuren, ze breken namelijk snel en vallen uiteen in meerdere stukjes. "Hier zijn we zo'n drie uurtjes bezig", weet Jan te vertellen.

Hij schrikt van de impact van de brand. Een boer waar hij vrijdag langs is geweest had al vier bigbags vol met glasdeeltjes opgeruimd. “En we vinden de deeltjes tot aan Ulicoten, tot de Belgische grens. Dongen kan er ook niks aan doen, maar het moet opgelost worden. En dat gaat nog weken duren.”

En dus gaat Jan de komende weken samen met een team vrijwilligers langs bij tuintjes van ouderen tot weilanden van boeren. Saskia is blij dat het weiland zo goed als ‘schoon’ is. “Ik twijfel nog of ik de paarden weer alle ruimte durf te geven, je weet nooit of er nog iets scherps ligt.”