Dit verhaal is een ode aan de chocoladevla, maar wél die van Campina. "Dat is de enige echte", lacht Mark. "Mijn vriendin werd er een beetje simpel van dat ik alleen maar die vla wil hebben, dus zij had ooit een ander merk meegenomen uit de supermarkt, dat pak opengeknipt en de vla overgegoten in een lege Campina-verpakking. Daar zit vast geen smaakverschil in, zo redeneerde ze. Maar toen ik begon te eten, merkte ik het meteen. 'Volgens mij is-ie niet helemaal goed of zo, ik weet niet wat ik eraan proef', zei ik. Toen was wel duidelijk dat ik een kenner ben."

Naar het werk gaat er dagelijks een liter mee, en ook bij bezoekjes aan festivals zitten er standaard wat pakken in de koelbox. "Al heb ik een kater, dit kan ik altijd eten", zegt hij met een grijns. "Gewoon hup, het pak aan m'n mond en lurken maar. Mijn vrienden zeggen wel eens, dat jij niet dik wordt van al die vla, maar ik kom nog geen grammetje aan."

Zo'n vijf jaar geleden besloot Mark zijn geliefde pak chocoladevla op zijn lijf te laten tatoeëren. "De tattoo-artist waar ik altijd kom, een man uit Litouwen, keek me aan alsof ik gek was geworden. "Why? Why?', zei hij schaterlachend. Maar uiteindelijk heeft-ie er iets moois van gemaakt op mijn muzikale sleeve, tussen Jimi Hendrix, Jim Morrison en Bob Marley."

Het begon ooit met de namen van zijn twee kinderen, maar tegenwoordig staan Marks armen en rug vol met beeltenissen die hem dierbaar zijn. "Da's de ellende, als je er ooit aan begint, is het einde zoek", grijnst hij. "Ik vind het belangrijk dat alles één geheel wordt. Die losse plaatjes zoals je nu vaak ziet, dat is niks voor mij."

Vorige week kwam er de kop van zijn mopshond bij, op zijn zij, want daar is nog plek genoeg. Uren lag hij op de bank bij de tattooshop, terwijl hij ondertussen naar de wedstrijd PSV-Feyenoord op tv keek. "Als er een doelpunt viel, zei ik 'hold on', dan kon ik even juichen", lacht hij.

Die tattoosessies, daar kan Mark gerust een dag voor uittrekken. "We beginnen we 's morgens om een uur of tien en dan is het 's avonds rond zes, zeven uur klaar. Ja, hij heeft genoeg aan mij verdiend. Ik heb denk ik voor twintigduizend euro aan tattoos op mijn lijf staan", rekent hij uit.

Met geen spek op de ribben is een urenlange sessie met de naald geen pretje. "Het doet ontzettende pijn. Toen ik een geisha had laten zetten, zag m'n hele rug geel en blauw. Zo'n opdonder had mijn huid gehad. Dan denk ik, jezus, waar ben ik mee bezig. Maar als er dan weer wat geld op de bank staat, maak ik toch weer een afspraak."