Als door een wonder raakte Peter Ooms (60) dit keer ‘slechts’ lichtgewond. Maar de mentale klap dreunt dagen later nog oorverdovend na. “Ik ben blij dat ik het overleefd heb, maar ik ben nog steeds in shock. Heb je weleens gehoord van een tunnel met aan het einde een fel wit licht? Die tunnel heb ik echt gezien”, vertelt de Bosschenaar geëmotioneerd.

Peter rijdt die dag in de bedrijfswagen van zijn werk over een rustig landweggetje, net over de provinciegrens in Gelderland. Plotseling schiet er vanaf een erf een bestelbus de weg op. “Hij was daar ineens uit het niets, ik kon geen kant meer op. Het werd zwart voor mijn ogen. In een flits zag ik mijzelf weer zitten op de achterbank bij mijn ouders, ik was zo bang. Onderbewust voelde ik ondertussen dat mijn moeder mee aan het stuur trok. Alsof ze daarmee wilde zeggen dat ik dit moest overleven. Ik heb daarna gewacht tot de klap voorbij was.”

Zowel de bedrijfswagen als de bestelbus raken zwaar beschadigd. Hoewel de airbag Peter heeft behoed voor ernstig letsel, heeft hij wel een serieuze whiplash aan de crash overgehouden. Kort na het ongeval wordt duidelijk dat de bestuurder van de bestelbus te veel had gedronken. Tegen hem is proces-verbaal opgemaakt.

Peter groeide op in Nieuw-Vossemeer. Het drama dat zijn familie is overkomen, staat bij veel dorpsgenoten in het geheugen gegrift. Op 13-jarige leeftijd wordt zijn onbezorgde jeugd wreed verstoord door het verkeersongeluk met zijn ouders. Ondanks goede bedoelingen van familie en hulpverleners is het leven voor Peter een voortdurende strijd met ook verkeerde keuzes. Het verdriet en de pijn uit zijn jeugd waren te groot.

“Ik dacht: op mijn vijftigste kap ik ermee. Ik was een mentaal wrak en wist niet hoe ik verder zou moeten leven”, vertelde hij eerder tegen Omroep Brabant. Toch weet hij zich op latere leeftijd te herpakken. Niet in de laatste plaats door de begeleiding van zijn toegewijde personal coach. “Hij heeft mijn leven gered”, aldus Peter.

Het ging zelfs zo goed dat Peter weer de energie had gevonden om zich in te spannen voor een plaquette bij de korenmolen in zijn geboorteplaats. In de molen, die vier generaties lang in het bezit was van de familie Ooms, kwamen tijdens de watersnoodramp van 1953 zijn opa en oma met drie van hun kinderen om. Peter kreeg het voor elkaar dat met hulp van de gemeente een informatiebord over dit drama werd geplaatst.

“Dat heeft zoveel voor mij betekend, ik zat eindelijk weer goed in mijn vel. Door het ongeluk ben ik terug bij af. Het gaat nu echt niet goed met mij. Ik hoop dat het tijdelijk is. Wat is geweest in het verleden wil ik niet meer, nooit meer. Ik wil verder voor mijzelf en voor mijn ouders die over mij waken.”