Harrie stond er enorm van te kijken toen er zondagochtend ineens een stoet brandweerwagens voor zijn deur stopte. "Ik had dit niet verwacht. Dit is echt heel mooi", zegt Harrie glunderend.

Met loeiende sirenes reed Harrie, zittend met zijn kleinkinderen achterop een oude brandweerwagen, een ereronde door het dorp.

Harrie kwam als zeventienjarige jongen bij de Rielse brandweer. Daar volgde hij zijn vader op. Het brandweerleven werd hem met de paplepel ingegoten. "Ik ben er mee opgegroeid", zegt Harrie. "De kazerne was tegenover mijn ouderlijk huis."

Hij kan zich nog goed de eerste grote brand die hij moest blussen herinneren. "Dat was een grote fabrieksbrand in Goirle", vertelt Harrie. "Ik was nog maar net bij de brandweer. Stond ik daar op het dak te blussen. Dat mocht ik nog niet. Want ik was nog in opleiding. Ik was enorm fanatiek."

Maar ook de vele ongelukken waar hij bij was "Vooral de zware ongevallen staan me goed bij", zegt Harrie. "En dat het ons lukte om die mensen uit de auto te krijgen en dat ze het overleefd hebben. Ja, daar ben ik wel trots op."

"Vijftig jaar is echt heel bijzonder", zegt Frank Schuite, postcommandant van Riel. "Hij is altijd doorgegaan. En elk jaar moet hij opnieuw laten zien dat hij fit is. Nou, er zijn er niet veel die dat redden op die leeftijd."

Aan stoppen wil Harrie helemaal niet aan denken. "Nee, zeker niet. De brandweer is mijn hele leven." Komende november moet Harrie weer een conditietest doen om te laten zien dat hij het nog steeds aan kan. "Ik sport heel veel om fit te blijven." En dus is de kans groot dat Harrie nog vaak een brand staat te blussen in en om Riel.