“Ik vind het leuk om als vrijwilliger hier in de buurt te werken. Ik wil niet bij het azc blijven hangen, daar word ik alleen maar moedeloos en depressief van. Ik wil graag iets doen. Daarom heb ik me aangemeld als vrijwilliger bij het gemeenschapshuis Ons Trefpunt in Velp.”

Twee keer in de week schenkt Momodou daar koffie en thee aan ouderen. Hij voelt zich daar erg op zijn gemak. “Iedereen is aardig voor me en heeft tijd voor een praatje. De ouderen helpen me met de Nederlandse taal. Ik voel me echt gesteund door hen. Het helpt mij ook om te integreren en zo kan ik ook weer een beter voorbeeld zijn voor mijn zoon. Ik hoop dat ik uiteindelijk in Nederland mag blijven en dan wil ik ook heel graag met ouderen werken. Het liefst in de thuiszorg, dat spreekt me erg aan.”

Verder maakt Momodou dagelijks de sportschool van het azc schoon, haalt afval op in de buurt en werkt in de tuin van Dichterbij in Velp, een organisatie voor mensen met een verstandelijke beperking.

Jeanne Verstappen woont in Escharen op vijf minuten afstand van het azc. Ze werkt daar als vrijwilliger Nederlandse taal en is bevriend geraakt met Momodou.

“Heel veel mensen kennen hem hier in de omgeving, want hij is heel behulpzaam. Voor ons is hij nu echt familie, hij hoort erbij. We vieren samen verjaardagen, kerst en oud en nieuw. Het greep mij aan hoe hij als alleenstaande vader zijn weg probeerde te vinden. Hij was erg depressief en zat in een onzekere situatie. Dat raakte me. We hebben veel gewandeld en gepraat en zijn heel hecht geworden. Nu zijn wij ‘opa en oma Nederland’ voor zijn zoon Batou. Mijn man brengt Batou altijd naar het voetballen en ik ga mee naar de gesprekken op school.”

Batou is nu tien jaar oud. Hij kwam met zijn vader naar Nederland toen hij twee jaar oud was. Hij zit op school in Cuijk. Momodou zegt dat hij uit Gambia moest vluchten omdat hij met de dood bedreigd werd door zijn streng islamitische familie. Hij is zelf christen geworden en met een christelijke vrouw getrouwd. Volgens Momodou was dat voor zijn familie en zijn gemeenschap onverteerbaar en daarom is hij met zijn zoon weggevlucht.

Met hulp van een kennis is hij in Spanje aangekomen. “Die kennis wilde dat ik drugs voor hem zou gaan verkopen om hem zo terug te betalen voor de reis. Maar dat wilde ik niet. Ik ben een vader, ik moet een goed voorbeeld voor mijn zoon zijn.” Uiteindelijk is Momodou naar Nederland gevlucht.

De vrouw van Momodou is niet meegegaan, omdat ze ziek is. Het gaat nu ook niet goed met haar. De laatste paar maanden hebben ze geen contact met haar kunnen krijgen. Dit brengt een hoop onrust en onzekerheid met zich mee. Momodou maakt zich erge zorgen en het vreet aan hem. Hij vindt het moeilijk om erover te praten.

Hij heeft in verschillende asielzoekerscentra gewoond en de laatste jaren in Grave. “Ik ben heel bang geweest, maar nu gaat het beter. We hebben psychische hulp gekregen. Ik vind het leuk om samen met mijn zoon te koken. Dan maak ik Domoda, een gerecht uit Gambia met rijst, kip en pindasaus. Zo denken we dan nog even terug aan onze tijd daar."

Hij leeft nog altijd in onzekerheid of hij hier mag blijven. "Ik hoop dat we de zekerheid krijgen dat we in Nederland mogen blijven. We hebben nu een beroep gedaan op het kinderpardon. Die onzekerheid is heel moeilijk. Maar ik wil me focussen op het positieve en dingen blijven doen en in contact zijn met mensen.”