Met het restaurant gaat het eigenlijk hartstikke goed. “Het is druk en we koken echt op niveau", zegt Cas. Maar hij merkte dat hij zichzelf een beetje kwijtraakte in de druk die de Michelinster met zich mee bracht: "Ik dacht: voor wie ben ik eigenlijk aan het koken?”

Het leidde ertoe dat hij veel aan het koken was vanuit een soort 'keurslijf'. "Terwijl ik juist verliefd ben geworden op koken vanwege de vrijheid. De spontaniteit. Dat je met een goed product en je gevoel iets moois neerzet.”

Toen hij in het pand in Riethoven was, dat te koop stond, klikte alles in één seconde. “Dit was thuiskomen”, zegt hij. Hij kent het pand al als de oude buurtkroeg die het vroeger was: “Hier kwam mijn opa een biertje drinken, terwijl ik als dreumes op de biljarttafel zat”, lacht hij.

Later, toen het café werd overgenomen en het een restaurant werd, ging hij er werken. “Dit is waar ik als leerling leerde koken en de liefde voor het vak ontdekte.”

Het lijkt een trend in de horecawereld. Ook collega sterrenkoks verruilden hun sterren voor bistro’s. “Uit eten gaan, gaat om gemak en om plezier, steeds minder gasten lijken uren achtereen te willen tafelen."

Cas Pikaar gaat het anders doen. "Ik wil gaan koken met wat de gast wil én wat ik wil. Dus het signatuurgerecht, de perfect gebruinde coquille met diepe beurre blanc, bonitovlokken en limoenzest, neem ik mee. Maar ik kan net zo goed een schol op de graat bakken, met kappertjes, citroen en botersaus."

Het mandje friet mag dan niet ontbreken. "Die vrijheid om dat beide te doen, en er te zijn voor zowel de gast die uitgebreid lang wil tafelen én de gast die in een uurtje een hoofdgerecht met een wijntje te komen nuttigen, daar word ik heel blij van!”

Of er een biljart komt, zoals vroeger, daar twijfelt hij nog over, lacht hij. “Maar het wordt wel een plek waar ik trots mijn kinderen mee naartoe kan nemen om te laten ontdekken wat horeca écht is.”

Ennuh, Michelin mag nog steeds langskomen als ze wil, maar Cas kookt straks niet meer in haar schaduw.