Als je met Wim Daniëls door zijn geboortedorp Aarle-Rixtel loopt, komen de verhalen vanzelf. Over kleermaker Wim van de Vossenberg die altijd zijn raam open had en Italiaanse liederen zong. “Dat was een fantastische zanger. En daar, dat huis, daar zat een kruidenier. Wist je dat hier vijftien kruidenierszaken zaten in de jaren zestig? Nu zijn er nog twee supermarkten.” Schaalvergroting, dat vindt hij jammer. Zoals ook de gemeente Laarbeek, waar Aarle-Rixtel in is opgegaan, hem gestolen kan worden. Terwijl hij daar toch in 2019 ereburger van is geworden.

En hij mist de dorpsfiguren waarvan Aarle-Rixtel er veel had. Zoals de buurvrouwen Janske en Driekaatje de Wit. Twee zussen waar hij later na zijn studententijd in Tilburg naast ging wonen. “Ze gingen twee keer in de week met de bus naar Veghel omdat het brood daar twee cent goedkoper was en ze liepen met een kinderwagen met een pop erin door het dorp.”

Wim keek naar ze om en verzorgde zelfs hun begrafenis. Hij vraagt zich af waar ze zijn gebleven, die dorpsfiguren. “Ze moeten toch nog steeds geboren worden. Toen hoorden ze er gewoon bij, nu worden ze weggemoffeld.” Jammer vindt hij dat.

Hij probeert de valkuil van overdreven nostalgie te vermijden. “Nostalgie is omgekeerde science-fiction, je maakt het altijd mooier. Er was ook veel armoede en standsverschil. Je moet het verleden niet idealiseren.” Zo denkt hij ook nog weleens terug aan de wekelijkse wasbeurt. “Een keer per week in bad, op zaterdag. En ik was de jongste, dus de laatste die in hetzelfde water moest. Ik heb nog een zwarte rand op mijn buik.”

Maar toch. “Ik verlang wel terug naar de eenvoud, het onbekommerde. Tegenwoordig moet je overal op letten. Er zijn allemaal regeltjes, alleen al de wachtwoorden die je moet onthouden!”

Bij zijn geboortehuis aan de Lieshoutseweg wijst hij naar een muurtje. “Daar zat ik dan nummerborden van passerende auto’s te noteren. Een totaal zinloze hobby.”

En zo verzinkt hij weer in het verleden toen het dorp veel minder aangeharkt was dan nu. “Wij hadden een voortuintje met alleen maar zand, daar stond verder niks. Daar konden we heerlijk knikkeren.” En die blinde zijmuur? Daar heeft hij als jong voetballertje eindeloos tegenaan staan trappen om zijn linkerbeen net zo goed te krijgen als dat van Willy van der Kuijlen. “Ik kwam een heel eind, maar zo goed als Willy is het nooit geworden.”

Hij is net terug van vakantie in Japan. En dat tekent volgens hem zijn leven. Van het nieuwe steeds weer terug naar het vertrouwde Aarle-Rixtel. “Zo schrijf ik ook. Je moet mensen iets vertrouwds bieden, anders weten ze niet waar je het over hebt. Maar je moet ook iets nieuws bieden, anders hebben ze er niks aan.”

Hij werkt nu aan een boek over Arnoud van Eijndhouts die in 1510 in Aarle-Rixtel werd geboren en die later als schrijver faam verwierf in Italië onder de naam Arlenius, een verwijzing naar zijn geboortedorp Aarle.

Dat boek verschijnt volgend jaar en bijna beschroomd zegt Wim dat het maar liefst zijn 132e boek is.

KRAAK. Vraagt Door wordt woensdagmiddag uitgezonden vanaf vijf uur en daarna herhaald. Het is de laatste aflevering. Het programma is ook te zien op Brabant+.