Om te begrijpen wat Roger ertoe heeft gedreven om aan deze haast onmenselijke hardloopwedstrijd mee te doen, moeten we terug naar december 2022. Zoontje Teijn is dan één jaar oud. Wat een paar dagen voor kerst begint met een onschuldig geachte koortsstuip eindigt op eerste kerstdag op intensive care van het Radboud ziekenhuis in Nijmegen.

Daar gaat het van kwaad tot erger. "Ons ventje moest vechten voor zijn leven", vertelt Roger. Op tweede kerstdag brengen de artsen zijn zoontje in een kunstmatige coma. Daaruit ontwaakt het jongetje een paar dagen later, maar Teijn blijft ademhalingsproblemen houden en heeft flink wat medicatie nodig.

Pas in de zomer van 2023 ontdekken artsen dat het jongetje de progressieve longziekte PIBO heeft. "De enige manier om hem daar volledig van af te helpen is een longtransplantatie", vertelt Roger. Het zet het leven van het gezin volledig op zijn kop.

De ziekte is onbekend en er is nog veel onderzoek nodig, volgens Roger. "Daarom zocht ik een manier om aandacht te vragen voor PIBO en een minstens 50.000 euro op te halen." De inzamelactie 'Run for Teijn' werd geboren. Roger besloot de ultramarathon van 250 kilometer te lopen om geld op te halen. "Want zo'n onderzoek kost zomaar vier ton. Elke stap die ik in de woestijn zette, zette ik voor Teijn en de andere kinderen met PIBO."

Dat deed Roger niet onverdienstelijk, want hij werd uiteindelijk zevende in het algemeen klassement. "Het is lastig om uit te leggen hoe zwaar het was. Ik ben zes kilo afgevallen en heb twaalf blaren: eentje op iedere teen en op mijn beide hakken. Intapen kon niet, want ik ben allergisch voor tape, dus ik moest ze doorprikken, uitdrogen en doorlopen." Maar opgeven was geen optie voor Roger. "Mijn Teijn kon ook niet stoppen of rustig aan doen met ademen toen hij voor zijn leven vocht."

Meedoen aan de GOBI March in de Mongoolse woestijn is meer dan alleen heel lang hardlopen. De temperaturen variëren van min 5 tot 47 graden in de zon. Hardlopers moeten daarom extra goed op zichzelf letten. "Je moet continu scherp zijn op je omgeving en hoe je jezelf voelt, terwijl je een topprestatie levert."

Tijdens de langste etappe van tachtig kilometer lukte het Roger bijvoorbeeld niet meer om te eten. "Ik heb toen bij een checkpoint een soepje gemaakt, waardoor ik koolhydraten en zout binnenkreeg, en iets meer rust gepakt. Daarna ging het weer."

Het gaf Roger een enorme boost om door gaan. "Het is echt opmerkelijk om te merken dat ik niet meer helder kon nadenken, maar toch nog kon bedenken dat ik even goed voor mezelf moest zorgen. Maar ja, in zo'n wedstrijd ben je eigenlijk je eigen supportteam en coach."

Ondanks de pijntjes vond Roger de wedstrijd mentaal zwaarder dan lichamelijk. "Het was fysiek zeker niet makkelijk, maar je kunt altijd meer dan je denkt. Het omgaan met de spanning en niet weten wat er komt, vond ik wel uitdagend."

Het thuisfront is enorm trots op Rogers prestatie. De teller voor de inzamelactie staat inmiddels op 20.000 euro. "Het was echt een heel bijzondere ervaring, dankzij de prachtige omgeving en alle andere deelnemers die enorm geholpen hebben."

Hij inmiddels zelfs voor meer ultramarathons uitgenodigd. "Ik weet nog niet of ik dat ga doen, dat laat ik nog even bezinken. Mijn gezin heeft mij zo gesteund en ontlast om dit te kunnen, dat zij nu eerst aan de beurt zijn."