Er lijkt niks aan de hand op die novemberdag in 2023. Marjon is net naar het toilet geweest en wil gaan sporten. Maar dan moet ze nog een keer naar de wc: “Ik liep de keuken in en voelde dat ik moest gaan rennen. Toen voelde ik het vruchtwater zo naar beneden lopen.”

Marjon is 29 weken en vier dagen zwanger van een tweeling en haar vliezen zijn gebroken: “Alleen in Zwolle waren nog twee bedjes voor vroeggeboren baby's. In een sneeuwstorm zijn we met de ambulance met 160 kilometer per uur naar dat ziekenhuis vervoerd.”

In Zwolle duurt het niet lang of Marjon houdt het niet meer: “Twee keer puffen en Sven was eruit.” Terwijl haar moeder met haar zoontje naar de couveuse gaat, zet Marjon zich schrap voor haar tweede kindje: “Maar mijn lichaam stopte, ik had geen weeën meer, helemaal niets.”

Uiteindelijk komt Meike gezond ter wereld. Vier mooie dagen volgen, waarin Marjon en haar man zo veel mogelijk bij de kindjes zijn. Tot Marjon ’s nachts door het ziekenhuis wordt gebeld: “Jullie moeten nu komen, jullie dochter is ziek geworden, ze heeft een infectie opgelopen.”

In een paar uur tijd wordt Meike doodziek. Voor behandeling moet ze naar een ziekenhuis in Utrecht: “Als moeder wil je bij je kind blijven, maar dat ging niet. Er ging zo veel mee in die ambulance. Een couveuse, twee artsen, een verpleegkundige. Er was letterlijk geen plek. En ik dacht alleen maar: red mijn kind, red alsjeblieft mijn kind.”

Meike had een infectie opgelopen waardoor haar darmen afsterven. Er is geen kans op overleven. Marjon en haar man besluiten haar meteen te laten dopen. Ze laten Sven, die ook naar Utrecht is gekomen, naar de afdeling komen en leggen de tweeling bij Marjon op de borst: “Het eerste wat Sven deed is het handje van zijn zusje pakken. Dat heeft hij vastgehouden tot hij terug moest.”

Daarna wordt Meike losgekoppeld van de apparatuur. “Tegen mijn man zei ik: pak jij haar maar. Ik heb haar op de wereld gezet, jij mag haar begeleiden naar het einde. Ze is in zijn armen gestorven.”

Tien dagen na haar geboorte, op 9 december, overlijdt Meike. Het besef dat haar dochtertje is overleden, kwam niet binnen: “Je wordt zo geleefd. Ik wist niet meer wat dag en nacht was, welke dag van de week het was. We konden niet eens huilen. Je zit met een hoop verdriet, maar tegelijkertijd moet je er zijn voor je mannetje dat er nog wel is.”

Thuis in Tilburg, in het tweelingwiegje, wordt Meike opgebaard. En bij de uitvaart zijn er gemengde gevoelens: “Mijn schoonzusje was net bevallen. Ik zag haar prille geluk en dat mag er natuurlijk zijn, maar het heeft mij wel ontzettend geraakt.”

Daarna blijft het spannend. Pas zeven weken later kan Sven mee naar huis. En daar komt de klap: “Het eerste wat je in de hal ziet staan, is jouw tweeling-kinderwagen. Je ziet het tweelingwiegje. Alles in je huis is ingericht op tweelingen.”

Een eenzame tijd breekt aan: “In het ziekenhuis kregen we veel bezoek, maar thuis zagen we bijna niemand meer. ‘Ze zijn toch gezond, het is toch goed, business as usual'. Ik heb me nog nooit zo in de steek gelaten gevoeld. In de groepsapp stuurde ik een bericht: laat ons niet alleen. Ik snap dat het voor jullie ook moeilijk is. Al zeg je niks, al doe je niks. Maar laat ons niet alleen thuis zitten.”

Haar omgeving vindt het moeilijk om ermee om te gaan: “Het klopt ook niet. Een overleden kindje, een levend kindje. Wat moet je doen? Heel veel mensen zeiden gefeliciteerd en gecondoleerd in één zin.” Haar huwelijk blijkt niet bestand tegen het verdriet: “Ieder verwerkt zijn verdriet op zijn eigen manier. We groeiden steeds verder uit elkaar en zijn uiteindelijk gescheiden.”

Hoe klein hij ook is, Sven weet dat hij een zusje heeft: “Je bent nooit alleen, zeg ik altijd tegen hem. Je bent altijd verbonden met je zusje. En dat maakt hem vaak rustig als hij verdrietig is. Ze hebben toch 29 weken en vijf dagen bij elkaar in de buik gezeten. Heeft hij daar niks van meegekregen? Waarom zou je dan het handje van je zusje pakken? Ik betrek Meike nog dagelijks in mijn leven.”