“Het weekend ervoor was zó kneuterig, maar fijn,” vertelt ze. Samen met de kinderen hadden ze een nieuw pop-up tentje opgezet in de tuin. “We kregen hem niet meer terug in de hoes en we lagen dubbel van het lachen”, vertelt Simone. Het zijn dat soort momenten die ze het meest mist. De maandag die volgde werd hun leven onherroepelijk verwoest.

Zij was niet thuis op het moment dat Jan overvallen werd. Toen ze hoorde wat er was gebeurd, snelde ze naar het ziekenhuis. "De arts zei dat hij enorm veel pijn had door zijn verwondingen. Dat is het ergste wat je kunt horen."

Het huis, dat drie jaar later nog altijd vrijwel onaangeraakt is, vertelt het verhaal van die nacht. Nog steeds zijn overal bloedvegen te zien, de muren zijn opengebroken, plinten zijn weggetrokken en er zijn gaten geboord. De politie vermoedt dat de daders iets zochten. "En daarna zijn ze vertrokken", zegt Simone. "Terwijl Jan zwaargewond in de gang lag. Je zag aan alles dat daar kinderen woonden, dat hij een vader was. Hoe kun je iemand dan zo toetakelen en achterlaten?”

De vraag van de recherche of Simone iets is opgevallen aan het gedrag van Jan, laat haar maar niet los. “Iedere dag denk ik: had ik iets kunnen of moeten merken? Maar het was echt een rustige week en Jan gedroeg zich niet anders”, zegt ze.

En dan komt dat ene telefoontje. In mei 2025 meldde een anonieme tipgever dat het zou gaan om een vergissing. “Ik had zo gehoopt op een tip”, zegt Simone opgelucht. “Het brengt Jan niet terug, maar tussen helemaal niets weten en iets weten zit een wereld van verschil.” Ze hoopt dat deze tip, en ook haar verhaal bij Omroep Brabant, meer mensen laat meedenken of meewerken met de politie.

De nasleep van de moord voelde als een extra lijdensweg voor Simone en haar kinderen. Het huis werd maandenlang afgesloten voor onderzoek. De hypotheek en vaste lasten liepen door, terwijl ze er niet mochten wonen. “De verwarming bleef draaien, maar wij sliepen ergens anders en dat moesten we ook betalen.” Daarnaast werd ook de auto meegenomen voor onderzoek. “Zonder auto kom je nergens in Helenaveen, terwijl ik twee kinderen moest opvoeden.”

Ze voelde zich daardoor driedubbel slachtoffer. “De communicatie vanuit het OM was erg moeizaam. En ook de politie kon vaak niets zeggen, in kader van het onderzoek. Ik wist niet eens of we Jan's lichaam op tijd terug kregen voor de begrafenis.” Toch prijst ze de familierechercheurs en de wijkagent. “Zij bleven menselijk, vooral voor de kinderen.”

Haar kinderen, nu tien en acht, zijn dapper, zegt Simone. De jongste kroop pas bij haar op schoot en zei: 'Ik vind het niet fijn als jullie opeens over papa beginnen als ik gewoon aan het spelen ben'. Dat raakte haar: "Dat herken ik: soms sta je erbij stil, soms totaal niet en dan overvalt iemand je er toch mee", zegt ze. De oudste stelt steeds vaker vragen. Waarom is er nog niemand opgepakt? Waarom Jan? “Ik zeg dan eerlijk dat ik het niet weet. Ik kan alleen maar eerlijk zijn.”

Simone en de kinderen hopen ooit terug te gaan naar het huis waar Jan vermoord werd. "Ik wil er weer wonen, want er zijn ook veel positieve herinneringen daar. Ik weet niet zeker of we ons er veilig gaan voelen."

Na de gewelddadige dood van Jan ontwikkelde ze PTSS. Door het verdriet, de angst, alle stress en financiële druk dat het politieonderzoek met zich meebracht. "Als ik mijn huis uit wilde, kreeg ik heftige herbelevingen, bijvoorbeeld door een geur, geluid of beeld. Ik voelde me nergens anders veilig dan op mijn eigen bank.” Traumatherapie hielp haar: “Trauma zorgt ervoor dat je lijf en hoofd blijven reageren alsof je nog steeds in gevaar bent. Daar heb ik mee leren omgaan.”

En dus wil ze mensen die trauma ervaren, meegeven dat ze niet moeten opgeven. "Het duurde lang voordat hulp kon worden gestart, door de wachtlijsten bij de GGZ. Elke dag was een worsteling, maar met de juiste hulp heb ik geleerd met de pijn om te gaan." Wat betreft het onderzoek naar Jan zijn dood weet ze minder zeker dat het goedkomt. Ze houdt even stil en zegt: "Maar ik moet blijven hopen dat iemand zich meldt. Ik wil dat de daders gevonden worden."

Tips kunnen (ook anoniem) gemeld worden bij de politie of de advocaat van Simone: [email protected].

*Simone is niet haar echte naam, in verband met haar privacy en veiligheid wil ze haar echte naam niet in het artikel. Haar naam is wel bekend bij de redactie.