Moonen fietste maandagavond op een dijk in een natuurgebied, samen met haar vriend. Het is een weg waar geen motorvoertuigen zijn toegestaan. “Maar er wonen in het gebied wel mensen die er mogen rijden. Het is daar heel lekker fietsen, omdat je doorgaans weinig tegenkomt”, legt ze dinsdag uit.

De jongeren kwamen Moonen en haar vriend tegemoet rijden in een zwarte Volkswagen Caddy. “Ze kwamen seinend en toeterend naar ons toe en reden op onze weghelft. Dat voelde al heel bedreigend. Ik zag dat er twee jonge jongens in de auto zaten.”

De Volkswagen bleek uiteindelijk geregistreerd te staan als landbouwvoertuig. Dat betekent dat je daarin mag rijden met een tractorrijbewijs. Moonen schat dat de jongens een jaar of zestien, zeventien waren.

“Toen ze ons voorbij waren, remden ze af. Ik keek achterom en stak m’n middelvinger op, want het was echt heel bedreigend. Ze keerden om en reden ons vervolgens luid toeterend voorbij. Aan de achterkant van de auto stond de schuifdeur open en de bijrijder zat inmiddels achterin. Hij gooide dat stuk hout naar mijn hoofd.”

Moonen wist het te ontwijken, maar schrok enorm. De politie werd gebeld en de jongeren zijn uiteindelijk aangehouden. Ze hebben geen straf gekregen, zegt Moonen, en daar is ze het niet mee eens. De wielrenster vindt dat de tieners hier niet zomaar mee weg mogen komen.

“‘Het waren wat tieners die gewoon een hekel hebben aan wielrenners’, zo zei de politie. Het leek ze een soort kattenkwaad. Ze konden er niet veel tegen doen, omdat ze geen bewijs hadden, al zouden de jongens ook hebben toegegeven dat zij het waren.”

De politie laat weten dat ze bekend zijn met de melding. Wat er wel of niet is toegegeven door de jongeren, wil ze niet bevestigen. "Omdat er geen sprake is van bewijslast, hebben we een stevig, waarschuwend gesprek met ze gevoerd."

De wielrenster verbaast zich erover dat het voor de jongens geen gevolgen heeft. “Er is een kans dat je met de fiets valt en een grote blessure oploopt, dat je hersenschade oploopt als je met je hoofd tegen het asfalt klapt. Nu denken ze: hier komen we lekker mee weg. Ik vind dat heel kwalijk. Wat houdt ze tegen om een volgende keer even gas te geven en mij van de dijk af te duwen?”

Moonen overweegt om aangifte te doen, al vraagt ze zich af hoeveel zin dat heeft. “Ik weet nog niet hoe ik dit het beste kan aanpakken. Ik overweeg ook om de ouders aan te spreken.”

Of ze de komende tijd nog onbevangen op haar fiets zit, is de vraag. Sinds het voorval heeft ze nog niet buiten gereden. "Ik ga wel wat meer om me heen kijken. Vorig jaar ben ik gestalkt en ook daardoor voelde ik me minder vrij op de fiets. Bij elke auto die afremt, vraag je je af of dat 'm is. Ik ga het liefst confrontaties uit de weg."