In de jaren dertig hadden weinig mensen een auto. De dokter misschien, de burgemeester of de notaris. Maar de opa en vader van Piet van Wijk reden al vrolijk rond met een mooie bolide. Onderweg naar kerken of gemeentehuizen, alles wat maar van leien voorzien moest worden. De familie Van Wijk bestond namelijk uit dakdekkers.

Het werk verdiende goed, de familie had een eigen dakdekkersbedrijf dat oorspronkelijk in Nuenen begon. Het bedrijf werd in 1735 opgericht. Piet laat oude documenten zien uit 1888. “Je werkte voor de kerk, daar zat toen geld. Nu staan dakdekkers in een slecht daglicht door de dakdekkersoorlog, maar toen was het een speciaal beroep. Er waren niet zoveel van.”

Er is bijna geen kerk in de omgeving waar de familie van Piet niet aan de kerktoren heeft gehangen. Zo werd ook de hele hoge Brigidakerk in Geldrop opnieuw gerestaureerd. Piet heeft zelfs nog een foto van zijn vader op grote hoogte, bungelend aan een touw boven het dorp, met aan weerszijden van zijn heupen bakken met leien. Ook zijn oom hangt erbij. Geen grote moderne bouwsteigers, die het hele gebouw omgeven, geen geavanceerde klimapparatuur of valhelmen, niets. “En je voelde de toren bewegen in de harde wind.”

Piet was zelf 15 toen hij voor het eerst mee het dak opging. Bij een kerk in Eindhoven ging het mis. Piet viel van een ladder in de goot. “Gelukkig waren de goten breed”, zegt hij. “Het was zelfoverschatting, een leermoment.” Maar een collega van een ander bedrijf kwam er minder goed van af, weet Piet nog. “Dat was in ’t Hofke in Tongelre. Die kerk had hardstenen goten. Door bladeren kon je niet zien hoe goed die goten nog waren. De goot brak af en die leidekker is toen op zijn hoofd op de zijbeuk gevallen en overleden.”

Ook een broer van de opa van Piet verongelukte lang geleden. “Hij viel van een steiger af. Het gebeurde bij Slot Loevestein in 1908. Piet laat de documenten van het overlijden zien. Johan van Wijk, 32 jaar. “Als je dat werk elke dag deed, dan werd het een bepaalde gewoonte,” vertelt hij. "En dan kan het natuurlijk wel eens gevaarlijk worden."

Even leek het erop dat Piet het familiebedrijf over ging nemen. Toen sloeg het noodlot toe. De vader van Piet overleed aan longkanker toen Piet nog maar 15 was. Hij was te jong om het bedrijf over te nemen. “We hebben het nog vier jaar gedaan met mijn moeder. Maar er was steeds minder werk en meer concurrentie.”

Het was slikken voor Piet toen hij met het bedrijf stopte. “Je hebt een ideaalbeeld. Ik ga het bedrijf overnemen, dacht ik altijd. Maar toen ik vijftig was, keek ik erop terug en nu kan ik zeggen dat ik er blij mee ben.” Piet heeft in het onderwijs gewerkt, als technisch onderwijsassistent op het Lorenz Casimir Lyceum.

Maar aan zijn eigen leien dak houdt hij wel vast. Uit nostalgie. Het ligt er al op sinds de jaren 50, hoewel het dak ook een nadeel heeft. “In de zomer wordt het gloeiend heet,” zegt Piet. “We kunnen dan niet op de zolder komen. Maar het voordeel is dat ze over elkaar worden geplaatst en in een haakje hangen en gespijkerd zijn. Dat maakt het dak erg sterk. Mijn dak is orkaanproof,” zegt Piet trots.