Mirjam maakte tien jaar geleden de overstap van de advocatuur in Rotterdam naar de uitvaartbranche. Inmiddels is ze zelfstandig uitvaartondernemer. “Ik had het werk op het advocatenkantoor wel een beetje gezien. Werken voor mensen met dikke auto’s en veel bling bling gaf me geen voldoening meer. Wat ik nu doe, is oneindig veel mooier. Ik kan nu echt iets betekenen voor mensen. Mensen ontzorgen en met ze meeleven, past mij veel beter.”

Ze weet waarover ze praat. In 2015 bleef Mirjam alleen achter met vier kinderen toen ze haar man verloor aan een hartstilstand. En het afgelopen jaar beschouwde ze het Erasmus MC als haar ‘tweede huis’. “Kil van kleur, maar warm van mensen", zoals ze zelf omschrijft. In juli kreeg Mirjam er de laatste behandeling tegen kanker. Ze wacht nu hoopvol het resultaat van de eindscan af. “We zijn niet klaar maar we zijn er wel. En dat is al een overwinning”, klinkt het strijdvaardig uit haar mond.

De kinderen van Mirjam wonen inmiddels allemaal ‘min of meer’ zelfstandig. Op een doordeweekse dag kun je in het huis aan Kerkstraat een speld horen vallen. De serene stilte wordt enkel doorbroken door getik op het toetsenbord en wat tevreden ‘geknor’ van de honden. Voor de uitvaartondernemer is dit de ideale omgeving om te werken. De rust geeft haar ook inspiratie voor columns die ze schrijft over haar ervaringen in het werk.

“Het is een soort uitlaatklep. Soms heb ik meerdere uitvaarten per week die ook weleens blijven hangen. Het overlijden van een kind blijft verschrikkelijk, maar ook een uitvaart van een jonge ouder grijpt je naar de keel. Dan staat daar zo’n vader met zijn jonge kinderen bij de kist van hun mama. Ik vind dat haast ondraaglijk, zo zinloos. In dat soort situaties ga ik een poosje na de afscheidsceremonie een aantal keer extra bij het gezin op bezoek.”

Die extra tijd steekt Mirjam ook in uitvaarten waarbij familieleden met elkaar in de clinch liggen. “Ik maak dat steeds vaker mee. In Nederland is het zo geregeld dat één nabestaande de opdracht geeft voor de uitvaart. Zo kan één familielid dus feitelijk bepalen wie er wel en niet wordt uitgenodigd. Ik vind dat dit moet veranderen omdat je dat in het geval van een familievete niet kunt maken. Je mag nooit zomaar mensen de kans ontnemen om afscheid te nemen van een dierbare. Ik probeer altijd te bemiddelen en te zoeken naar een oplossing.”

Haar Rotterdamse directheid helpt haar daarbij. Een eigenschap die tot haar eigen verrassing ook in goede aarde blijkt te zijn gevallen in haar nieuwe woonplaats. “Ik dacht dat Brabanders misschien stug zouden zijn en dat ik moeilijk aansluiting zou kunnen vinden. Maar niets blijkt minder waar. Ik heb ontzettend lieve buren en iedereen is hier erg begaan met elkaar.”

“Ik word, in de korte tijd dat ik hier woon, overal bij betrokken. Dat heeft mij de afgelopen periode heel goed gedaan. Wanneer ik de koeien en de groene weilanden zie, denk ik nu: ‘Lekker, ik ben weer thuis’.”