Martijn liet zijn tattoo-sleeve zetten door Whatutiri Hiko Hiko, een Maori-chief (red. een leider in de Maori-cultuur van Nieuw-Zeeland) nadat hij tweeënhalf jaar ernstig ziek was geweest.

De mannen ontmoetten elkaar voor het eerst in Tilburg. En inmiddels heeft Martijn al drie keer bij de chief onder de inktnaald gelegen. Tijdens die tattoo-sessies ontstond er een klik, hun gesprekken verdiepten zich en toen Whatutiri terugging naar Nieuw-Zeeland was het niet uit het oog uit het hart. "We zijn goede vrienden geworden", zegt Martijn.

Martijn kampt met erfelijke artrose, gewrichtsslijtage. "Toen ik 43 was, was mijn linkerheup zo versleten dat ze deze hebben verwijderd en er een prothese hebben ingezet. Maar alles wat fout kon gaan, is fout gegaan. Een maand na de operatie kreeg ik pijn aan mijn been."

Ziekenhuisbezoeken en allerlei onderzoeken volgden, maar de artsen kwamen er niet achter wat er aan de hand was. "De pijn bleef en op een gegeven moment kon ik helemaal niet meer lopen", zegt Martijn. Het was zo heftig dat ik tremoren (red. ernstige trillingen) kreeg."

"Huilend zat ik bij de specialist, waar ik hem smeekte om me open te snijden. 'Kijk alsjeblieft in mijn been, want er moet iets zijn', riep ik." Bijna twee jaar lang zat hij in een rolstoel, met allesomvattende pijn. "Het was een hel", vertelt de Bredanaar emotioneel. "Ik slikte de zwaarste pijnstillers, die me suf en afwezig maakten. Ik voelde me wanhopig."

En zo dreigde hij ongewild een verliezer te worden in zijn eigen verhaal: iemand die niet meer fluitend de deur uit kon stappen, maar de dagen doorbracht in bed en op de bank. Anderhalf jaar lag Martijn thuis beneden in een ziekenhuisbed. Slapen deed hij nauwelijks, traplopen ging niet. "Op een gegeven moment hoefde het eigenlijk niet meer voor mij", zegt hij zachtjes.

Uiteindelijk kwam hij in contact met een orthopeed. "Een kundig man", zegt Martijn. "Hij is verder gaan graven naar de oorzaak en deed een punctie. Toen bleek dat ik 98 procent ontstekingswaarde had in mijn heup."

Niet zijn been, maar de geopereerde heup bleek de boosdoener. Een bacterie had zich in zijn heup genesteld en woekerde onverstoorbaar door. De prothese werd operatief verwijderd en Martijn moest noodgedwongen een paar maanden zonder heup leven. De artsen stortten cement op de lege plek om de spieren op lengte te houden, anders zou zijn been veel korter worden. Ook slikte hij maandenlang antibiotica om de bacterie uit zijn lijf te krijgen.

Nu, na drie operaties aan zijn heup, kan hij weer lopen. "De tranen liepen over mijn wangen toen ik de eerste stappen zette. Ik was zo blij dat ik weer kon vertrouwen op mijn eigen lichaam, zonder pijn."

Terug naar de tatoeage. De tekeningen op zijn lijf hebben een speciale betekenis. "De chief ging niet zomaar te werk. Hij wilde eerst weten wie ik ben, wie mijn familie is, hoe ik in elkaar steek, waar ik trots op ben, wat m'n goede eigenschappen zijn en ook mijn minder goede. En dat vertaalde hij vervolgens op mijn arm. Zonder ontwerp, maar gewoon uit vrije hand."

De patronen en ontwerpen in de Maori-tatoeages zijn rijk aan symboliek en vertellen een verhaal over de drager. "Sommige tekens staan voor trots, verdriet en pijn, andere voor energie en bescherming. Zelfs het levenspad van mijn twee kinderen is erin verwerkt. Het is heel spiritueel en staat voor wie ik ben. De sleeve vertaalt alle struggles die ik heb moeten doorstaan en herinnert me eraan niet op te geven. Ik draag hem met trots."