Er bestaat zoiets als Het Verdrag van de Rechten van het Kind, waarin is vastgelegd waar kinderen recht op hebben. Maar lezen ouders het eigenlijk wel eens? En vragen ze zich af of ze eraan kunnen voldoen? Dat vraagt de theatermaker zich af. Het verdrag vormt een rode draad in haar voorstelling. “Denk aan het recht op aanwezigheid (de ouder is aanwezig in het leven van een kind), het recht op een eigen geloof of een eigen mening.”

Bosua is met theatergezelschap Minoux neergestreken in Helmond en speelt daar op 21 september in Het Speelhuis. Bij elke voorstelling werkt ze met kinderen uit de stad waar ze speelt. Maar Ouderpardon is geen kindervoorstelling. “De kinderen zingen heftige teksten”, zegt Bosua. "Na een aantal repetities krijgen ze een mening. 'Wacht eens even', zeggen ze dan. 'Heb ik rechten?' En dan blijkt dat elk kind wel een klasgenootje kent dat in de knel zit."

De voorstelling is een opera, komisch maar ook bloedserieus. Zes jaar geleden begon Bosua aan een drieluik over vader, moeder en kinderen, Ouderpardon is het laatste deel. “Ik ben gefascineerd door de blauwdruk van het gezin. Het is de bedding waarin we opgroeien. Waarom doen we er zo lichtzinnig over? We maken het kind in een wip, maar hoe voeden we op? Een betere wereld begint daar.”

De voorstelling Ouderpardon heeft videofragmenten van echte verhalen van kinderen en ouders. “De kinderen op het podium zingen ter ondersteuning van die echte verhalen die we van kinderen hebben gekregen”, legt de maker van de voorstelling uit. Jonge mensen vertellen over wat er is misgegaan in hun opvoeding en ouders beschrijven waar ze fout zijn gegaan. Ook doet een echte kinderrechter mee aan de voorstelling.

De fragmenten hakken er flink in. “Een jongen die in een vechtscheiding terechtkomt, waarbij de moeder er alles aan doet om de vader uit het leven van het kind te houden, terwijl het kind het recht heeft op aanwezigheid van de ouder”, noemt Bosua als voorbeeld. “De jongen is in een overlevingsstrategie gekomen. Zijn hele leven draait om het gelukkig maken van zijn moeder.”

Of een meisje dat ongelukkig is. Niet door toedoen van haar ouders, maar uit zichzelf. “Ze wordt niet gehoord en de depressie slaat naar binnen.” Vragen we ons als toekomstige ouders wel eens af of we ook voorbereid zijn op ziekte of handicap van een kind?

Bosua is zelf ook moeder, en niet perfect. “De voorstelling is een fictieve rechtszaak. Ik wil mijn eigen ouders aanklagen. Vervolgens word ik aangetikt en staat daar mijn zoontje. Ik word zelf moeder. Een leuke twist.” Bosua vindt het ouderschap een geweldige ervaring. “We hebben er alleen geen idee van. We denken: ik ga het anders doen dan mijn ouders. Je gaat aan een grootse taak beginnen. Maar er is geen opleiding voor."

"Zou het Verdrag van de Rechten van het Kind geen inspanningsverplichting moeten worden? Kinderen zijn fantastische lerende wezens, maar het gaat fout als we het verkeerde erin gooien.”