De Helmondse Peggy van Straaten was 25 toen ze trouwde met René*. Een feest was het, met rijstkorrels in het haar, een glanzende ring om de vinger en de wens om een gezinnetje te stichten.

Toen ze elkaar nog niet zo lang kenden, was er twijfel of ze wel echt oud wilde worden met hem. "Iets klopte er niet, ik kon er de vinger niet opleggen. René was wel enthousiast, maar vrij emotieloos. Als ik verdrietig was of me even niet lekker voelde, dan kon hij daar niet mee omgaan."

Het was ook een tijdje over tussen de twee. Maar René liet daarna een andere kant van zichzelf zien en Peggy twijfelde of haar onderbuikgevoel wel klopte. Na een aantal maanden vonden ze elkaar weer. Ze trouwden en kregen twee kinderen.

"Onze zoontjes waren allebei flinke huilbaby's. Vanaf de geboorte huilden ze, negen maanden lang. Alleen als ze hun flesje kregen, waren ze even stil. Het was ook lastig om contact met ze te maken. Dat was ongelofelijk zwaar."

"Ik was zo moe en gefrustreerd. En mijn man was emotioneel niet in staat om het op te vangen. Mijn zorgen werden weggewuifd. 'Stel je niet aan, je ziet spoken', zei hij. Ik voelde me erg eenzaam en onzeker, want ik ging aan mezelf twijfelen."

"Ook tijdens de lagere schooltijd bleven we wat aanmodderen. Jeroen*, de oudste, luisterde niet en keek langs de juf heen. Samen spelen met andere kinderen deed hij niet, hij zat in zijn eigen wereldje." Totdat een juf in groep 7 tegen Peggy zei, hij is speciaal. "Echt, ik kon haar wel zoenen. Eindelijk was er die erkenning waar ik al jaren op hoopte", zegt ze emotioneel. "Via school kwam er begeleiding, er werden testen gedaan en Jeroen kreeg de diagnose autisme en ADHD."

"Nu kon er eindelijk gepaste hulp komen. Mijn ex vond het heel eng. Hij zei: wat ze allemaal zeggen over hem, gaat ook over mij. Na tests kwam inderdaad aan het licht dat René ook autisme had. "Daarmee vielen er heel veel puzzelstukjes op hun plek", vertelt ze.

"Ik had heel veel rollen in ons gezin. Huishoudster, administratief medewerkster, moeder, dokter, noem maar op. Maar degene die ik was, die verdween." Toen overleed haar vader die de wereld voor haar betekende. Ook kreeg ze een miskraam. Haar man zei: 'Je moet blij zijn dat de natuur de keuze heeft gemaakt, dan hoef je dat zelf niet te doen.' Opnieuw kon ze nergens met haar verdriet naartoe. Het was teveel. Op haar 32e stortte ze helemaal in.

Peggy kwam in een instelling voor geestelijk herstel terecht, waar ze drie maanden bleef om aan zichzelf te werken en sterker te worden. "In die tijd heb ik ook nagedacht wat ik met mijn huwelijk wilde. Ik realiseerde me dat René me in veel dingen niet had kunnen geven wat ik nodig had."

Toen de tijd aanbrak om weer naar huis te gaan, voelde ze veel weerstand. "Eigenlijk wilde ik niet naar huis. Alle verstandhoudingen, alle verwachtingen, het stortte als een kaartenhuis in elkaar." Wat volgde was een jaar van worstelen, wikken en wegen. "Maar uiteindelijk kon ik het niet meer opbrengen om langer met een man te leven die zich afsloot en tegen mij zei: 'Ik ben ziek, ik snap het allemaal niet, jij zult het moeten doen.' Ik wilde dat getrouwde leven niet meer."

"De oudste zat op dat moment slecht in zijn vel. De hulpverleners zeiden toen we vertelden over de scheiding: ga alsjeblieft niet met het manneke lopen slepen naar een ander huis, een andere school. Probeer hem zoveel mogelijk in zijn eigen omgeving te laten."

"En naar dat advies heb ik geluisterd. René was in de financiële positie dat hij in het kon huis blijven, mij lukte dat niet. De overwaarde van het huis was ook voor hem, zodat hij de kinderen groot kon brengen. Ik ben vertrokken met een koffer met kleren, ergens anders naartoe. De kinderen bleven bij hem. Een beslissing die mijn hart brak, maar het was wel het beste voor mijn zoon."

Veel mensen in Peggy's omgeving veroordeelden haar. "Je laat je kinderen toch niet in de steek, dat kun je niet doen als moeder, zeiden ze. Ga maar eens in mijn schoenen staan, dacht ik dan. Dat heeft me hechte vriendschappen gekost."

Uiteindelijk kwam het allemaal goed. "René was een goede vader, hij heeft onze zoontjes grootgebracht. Ik zag de kinderen regelmatig, de band bleef altijd hecht. En uiteindelijk lukte het me ook het gevoel dat ik ze tekort heb gedaan van me af te schudden."

Dat is bijna twintig jaar geleden. Een tattoo op haar schouder herinnert Peggy aan alles wat ze heeft meegemaakt. "Het is een sankofa, een symbool dat je naar je verleden moet kijken om je toekomst op te kunnen bouwen. De meesten zeggen, kijk niet achterom. Maar dat doe ik wel. Leer van je verleden en doe het anders in het heden."

*Vanwege privacyredenen gebruiken we niet de echte naam van René en de kinderen.