De eerste tatoeage kwam er toen hij 18 was. "Dat was de leeftijd waarop mijn ouders er niets meer over te zeggen hadden", grapt hij. Het besluit was rap gemaakt. Barry* koos spontaan voor een leeuwenkop - "want dat vond ik gewoon mooi" - , stapte een tattoozaak binnen, ging liggen en een paar uur later prijkte de koning van de savanne op zijn lijf.

Hoe anders ging het met zijn tweede tattoo. Lachend: "Daar heb ik uitvoerig over nagedacht, ruim dertig jaar om precies te zijn. Nee, ik ben niet over één nacht ijs gegaan. Het moest iets zijn dat me vreugde geeft, waar ik een passie voor heb, en ook iets met emotionele waarde."

Op zijn 49e was Barry eruit. Hij wist meteen dat het een gouden ingeving was, zijn enthousiasme schoot van kabbelend beekje naar laaiend vuur. "Ik koos voor een koikarper, met daarin de vingerafdrukken van mijn kinderen verwerkt. Daarmee kwamen alles samen."

De koi, het symbool van Japan, de vis die zo kalm door het water zweeft, oranje met een zweempje zalmroze, de bek lome ooo'tjes vormend als hij naar zuurstof hapt. Barry krijgt er geen genoeg van. "Als ik na een hectische dag thuiskom van mijn werk, stap ik de achtertuin in en ga bij de vijver zitten. Dan kijk ik gewoon een beetje naar die vissen en voel ik mezelf helemaal rustig worden. Datzelfde effect krijg ik als ik een hengel uitgooi bij een plas in de buurt."

Vissen kijken is een manier om zijn koppie leeg te maken, en de fascinatie begon al vroeg. "Als jochie had ik goudvisjes, en kon ik ook eindeloos naar de kom koekeloeren. Toen ik ging samenwonen, moest er meteen een flinke vijver in de tuin worden gegraven."

De kleine goudvis werd ingeruild voor de grote koikarper. Sommige worden zeventig tot tachtig centimeter groot en kunnen flink oud worden, dat ook. "Mijn lievelingsvis heb ik al zeventien jaar, maar ze kunnen wel veertig worden. Het is geen kleurrijke blikvanger, maar gewoon grijs. Een prachtbeestje."

Volgens Barry herkennen de karpers hem ook. "Als ik langsloop naar de schuur, komen ze meteen naar de oppervlakte zwemmen, want dan weten ze dat ze eten krijgen. Een koi wordt snel handtam en eet zelfs uit je hand."

25 fraaie exemplaren zwemmen er rond in zijn vijver. Toch kost het hem weinig moeite om af en toe wat vissen weg te doen. Dan is hij er op uitgekeken en is het tijd voor nieuwe. "Stiekem dumpen in de sloot is er niet bij, hoor. De karpers moeten wel goed terechtkomen. Ik heb er al behoorlijk wat weggebracht naar een restaurant waar een groot aquarium staat. Nog steeds gaan mijn zoontje en ik af en toe langs om te kijken hoe ze er rondzwemmen."

Die tattoo is precies geworden zoals Barry hoopte. "Maar het deed wel verrekkes pijn", zegt hij. De onderarm is blijkbaar een stuk gevoelig om te laten tatoeëren. Nou, dat heb ik geweten."

*Vanwege privacyredenen noemen we de achternaam van Barry niet.