Zo'n veertig jaar geleden begon de voormalig bouwvakker bij de Nederlandse Spoorwegen (NS) aan zijn avontuur. "Ik ben helemaal beneden begonnen bij de NS. Ik begon er als schoonmaker. Later werd ik machinist."

"We hadden toen een bordeauxrood pak", vertelt Huub, terwijl hij op het station naast zijn huis staat met op zijn hoofd de originele machinistenpet. "Die past iedereen, en mij nog steeds. Het was niet mijn favoriete kleur."

In zijn dienstjaren als machinist reed hij ook over de Maaslijn. "Dat was in de jaren zeventig. Ik heb een jaar of vijftien over dat spoor gereden, dat langs mijn dorpje loopt. Dat deed ik met veel plezier en heb er veel mooie herinneringen aan overgehouden."

"Een van de leukste dingen was dat ik Venray ooit een hofkapel meenam op de trein", herinnert hij zich. "Ze gingen richting Venlo, maar wilden eigenlijk in Lottum uitstappen. Ik heb ze daar uitgezet op een spoorwegovergang en daar hebben ze toen nog een deuntje geblazen."

Een feestelijk moment, al was de morgen erna iets minder feestelijk voor de goed bedoelde daad van de machinist. "Het stond een dag erna in de krant. Helemaal foute boel natuurlijk, want de dag daarna moest ik bij de baas op het matje komen. Wat ik had gedaan was natuurlijk not done."

Een andere mooie herinnering voor de machinist is dat zijn kinderen met regelmaat met hem mee reisden. "Mijn echtgenote kwam de kinderen dan op het station van Vierlingsbeek afzetten. Ik kwam daar dan met de trein langs. Zij kon dan haar ding doen en de kinderen waren goed bewaard bij mij."

De kinderen van Huub speelden spelletjes in de trein of maakten huiswerk. "Dat waren mooie tijden. Dan gingen we op en neer naar Roermond en dan waren we twee uur verder. Dat was fantastisch voor mij en voor de kinderen. Soms mochten ze, toentertijd nog, mee de cabine in."

Inmiddels is de machinist met pensioen, al heeft hij het treinwezen nog niet losgelaten. Sterker nog, hij is een aantal jaar geleden verhuisd naar een oude dienstwoning pal naast het station van zijn dorp. "Het is in 1948 gebouwd voor de beheerder van het station van Vierlingsbeek."

Acht keer per uur dendert er een trein voorbij, maar dat voelt voor hem zeker niet als overlast. "Mensen die een binding hebben met het spoor hebben hier steeds gewoond, zoals ik", vertelt hij trots. "Dus hier heeft nooit iemand geklaagd over de treinen die langsrijden. We hebben het kedeng-kedeng bijna in de slaapkamer, maar vinden dat niet vervelend."

In het huis van Huub is nog steeds zijn passie voor de trein terug te zien. Een prent in de keuken vertelt zijn levensverhaal. "Alles is verwerkt in een trein. Je ziet er onder andere mijn vrouw, kinderen, hobby's, de trouwdatum, het bier dat ik graag dronk en natuurlijk mij als machinist."

De passie voor de trein reikt zelfs tot op het toilet en in de tuin aan het spoor, waar de heg bewust is afgeknipt. "Dat is gedaan om de klok te kunnen zien. We hebben in de woonkamer geen klok, alleen die van het station. Dat is onze klok en kijken daar altijd op. Een beetje een spoortic hebben we dus nog wel", sluit hij af met een knipoog.