Frank Sinatra zong het al bijna 45 jaar geleden: ‘Start spreading the news, I'm leaving today. I want to be a part of it, New York, New York.’ Het is nog steeds het lijflied van Sharon. Ze was 21 jaar toen ze voor het eerst naar The Big Apple vertrok als au pair. "Ik woonde thuis en werkte op een notariskantoor, maar had behoefte aan iets anders."

Sharon kwam terecht in Ridgewood, een voorstad van New York, waar ze zorgde voor twee meisjes van drie en zes. "Het was een welvarend gezin dat goed in de slappe zat, rijke stinkerds zouden we hier in Brabant zeggen. Ze hadden een zomerverblijf in de Hamptons. De kinderen noemden het their little house, maar het was een villa met zes slaapkamers en vier badkamers," vertelt ze lachend.

Zo’n luxe strandhuis was natuurlijk het neusje van de zalm, maar het liefst zat Sharon in de bus naar New York – een reis van een uur – haar neus tegen het raampje, starend naar de torenhoge wolkenkrabbers, luxe boetieks, yellow cabs en hotdogkraampjes.

"Mijn richtingsgevoel is belabberd, dus ik kwam dat jaar niet verder dan de omgeving van Fifth Avenue, uit angst dat ik zou verdwalen", zegt ze. "Ik bekeek alles met een boekje in mijn hand, want mobiel internet en routeplanners bestonden toen nog niet. Ik had een oude Nokia waarmee ik kon bellen en dat was het."

"Wat een beleving," zegt ze nu. "Compleet anders dan een gewone citytrip, want er gebeurt zóveel. New York is een stad vol contrasten, een metropool die 24 uur per dag doordraait. Hoewel duizenden toeristen door de straten dwalen, gaat het leven van de New Yorkers gewoon door. Ik hoef er niks te doen, alleen maar te zijn."

Toen ze na veertien maanden terugkeerde naar Nederland was ze wijzer en zelfstandiger, haar jeugdjaren definitief ontgroeid. "Ik ging op mezelf wonen en leerde mijn eigen keuzes maken."

Jaren later ontmoette Sharon een leuke man. Samen bezochten ze New York om de liefde te vieren – opnieuw een sensationele ervaring. Ze trouwden in 2015 op 4 juli, the Fourth of July (de nationale feestdag waarop Amerikanen hun onafhankelijkheid vieren, red.). "We wilden een feestelijk tintje aan onze bruiloft geven. En we dachten: als we dan toch trouwen op Independence Day, is er sowieso vuurwerk," lacht ze.

Na zeven en een half jaar was de liefde voorbij. "Van mijn spaargeld boekte ik een vliegticket, terug naar mijn lievelingsstad. Ik had vrede met het einde van ons huwelijk en zag het als een nieuw begin."

"Op de heenreis had ik 29 uur vertraging, maar het lukte me de vlucht om te boeken en een extra nacht hotel te regelen. Want hee, niemand kwam aan mijn vakantie – ook United Airlines niet," zegt ze lachend.

Eenmaal daar deed ze alles wat ze wilde doen. "Ik ben naar twee Broadway-shows geweest. The Lion King stond al twintig jaar op mijn verlanglijstje. Een rib uit mijn lijf, maar het kon me niks schelen. Ook volgde ik er workshops fotografie en heb ik eindelijk de foto’s gemaakt waar ik van droomde. Rond zonsondergang zocht ik een rooftopbar op voor een drankje. Het was magisch."

De tattoo op haar onderarm herinnert haar dagelijks aan haar favoriete stad. "Ik wilde iets typisch New Yorks laten zetten, maar geen hotdog. Het werd de skyline met een van de bruggen boven Central Park. Eerst wilde ik de tattoo niet laten inkleuren, omdat ik dacht dat het ontzettend pijn zou doen. Maar toen ik daar lag en hij begon te tekenen, viel het reuze mee. 'Zullen we 't dan toch doen?', vroeg hij. En toen lag ik er dus drie uur langer."

Die laatste trip was helend. "Ik realiseer me dat ik er nog niet ben. Ik doe een fotografieopleiding en ben op zoek naar een nieuwe baan. Maar de ervaringen die ik daar heb opgedaan, zijn waardevol en geven mijn leven richting en glans."

Eenzaam voelde Sharon zich geen moment. Nergens voelt ze zich meer thuis dan in de bruisende metropool. "Ik voel me er veiliger dan in Amsterdam," bekent ze, en dan lachend: "Ja, wat doe ik hier eigenlijk nog, hè?"