Peter speelt al sinds zijn kindertijd trompet. Zeker toen zijn latere leven niet altijd even gemakkelijk verliep, was het blaasinstrument zijn muzikale steun en toeverlaat. “Wanneer ik speel, voel ik mij bevrijd. Even geen verdriet”, vertelt hij met ingehouden emotie.

Helaas kon niet iedereen in de stad de muzikale uitlaatklep van Peter waarderen. Niet zozeer zijn beperkte repertoire maar vooral zijn nachtelijke optreden zorgden voor irritaties. Ondanks verschillende waarschuwingen en boetes, blies Peter zijn klanken onverminderd door. Maar liefst zeventien keer werd de trompet van Peter in beslag genomen door handhaving en politie.

Volgens Peters advocaat Ziya Yeral was er de laatste jaren sprake van een ‘heksenjacht’ op zijn cliënt. “Los van wat je van de muzikale kwaliteit vindt, was de manier waarop Peter werd opgejaagd echt overdreven. Op een gegeven moment hadden handhavers zichzelf achter een boom verstopt om hun slag te slaan wanneer Peter zijn trompet zou pakken. Hij werd zelfs een keer op zijn vingers getikt tijdens carnaval. Het gebeurde op een steenworp afstand van de plek waar meerdere dweilbandjes stonden te spelen, daar kun je iets van vinden.”

Peter procedeerde tot aan de Raad van State om aan te tonen dat hij in zijn artistieke vrijheid werd beperkt. Het hoogste rechtscollege gaf hem ongelijk: “Het bespelen van de trompet in de binnenstad leidt tot overlast en daarmee klachten. Dat er ook mensen zijn die de muziek mooi vinden, maakt dat niet anders.”

“Ik respecteer de uitspraak want er is nu eindelijk duidelijkheid. Dat betekent dat ik nu een nette burger ga worden”, lacht Peter. De enige manier waarop hij alsnog kans maakt om te mogen spelen, is met een vergunning van de gemeente. “Ik heb inmiddels de aanvraag ingediend. Het zou mooi zijn dat ik in ieder geval toestemming krijg om in de parken spelen. Of bij de rugby club waar ze mij al een tijdje moeten missen.”

Hij vervolgt: "Roosendaal kan ook wel wat muzikale vrolijkheid gebruiken. Er gebeuren zoveel nare dingen de laatste tijd. Ik kan je verzekeren dat overal waar ik speel er geen rottigheid is."

Het enige wat er nu nog aan ontbreekt, is een trompet. Sinds zijn laatste exemplaar in beslag werd genomen, kan Peter niet meer spelen. “Dat vind ik eigenlijk nog het allerergst. Spelen is voor mij therapeutisch, veel meer dan alleen maar muziek maken. Misschien dat er iemand nog een trompetje heeft liggen waar niet meer op wordt gespeeld. Ik beloof dat ze een gouden leven krijgt bij mij.”