Dames uit Casteren koken met hun hart en brengen ouderen samen aan tafel in Casteren

Als het in Casteren al schemert en de eerste mistflarden langs de huizen kruipen, lichten de ramen van het dorpshuis op. Binnen gaat de vlam onder pannen en staat het keukenteam klaar met pollepel en snijplank. Hier, tussen de geur van versgebakken gehaktballen en pruttelende broccolisoep, wordt elke twee weken iets bijzonders klaargemaakt: niet alleen eten, maar ook gezelligheid voor ouderen die soms te maken hebben met een stil vleugje eenzaamheid. 

Deze woensdagavond schuiven zo’n veertig alleenstaande ouderen aan in het dorpshuis aan de Kerkstraat. De meesten zijn in de zeventig of tachtig, en een paar hebben zelfs de indrukwekkende leeftijd van negentig jaar of ouder bereikt.

In de gang ontstaat langzamerhand een heuse opstopping aan rollators als de gasten arriveren. De meesten komen te voet, ze wonen vlakbij. "Er zijn geen vaste plekken, maar toch kiest iedereen steeds voor dezelfde stoel aan dezelfde tafel", glimlacht Bets, een van de koks. 

In de keuken heerst een aangename bedrijvigheid. Hier komen tien kooklustige vrouwen uit Casteren al vijf jaar samen samen om een driegangenmaaltijd te bereiden voor de senioren uit het dorp. Klinkt simpel, maar er komt veel bij kijken. 's Ochtends worden er boodschappen gedaan, en vanaf één uur 's middags is het tijd voor het schoonmaken van de bloemkool of boontjes, het snijden van de kruiden en schillen van de aardappels.

"We maken alles vers, niets komt uit pakjes of zakjes", vertelt Anneke terwijl ze haar handen schoonveegt aan het schort. "Het moet lekker zijn voor de mensen maar bovenal gezond, met veel vitamines. We koken uit ons hart en iedereen heeft z'n eigen specialiteit." 

En dan moet het vlees nog worden gebraden, de kersen gepureerd en knoflooktenen fijngesnipperd voor de kruidenboter. "s' Avonds tijdens de borrel, als er is afgewassen, denken we alvast na over het diner voor de volgende keer." 

Deze avond staat er een enorme pan broccolisoep te pruttelen op het vuur. "Met bleekselderij, aardappel en uien", somt Iet op. "Ik ben de soeptrien", knipoogt ze. Anneke en Bets hebben ruim 120 gehaktballen gedraaid, en Toos is van de toetjes. Sommigen hebben de leeftijd dat ze zelf ook kunnen aanschuiven voor het driegangenmenu, maar daar denken ze voorlopig nog niet aan. 

De gasten in de eetruimte keuvelen ondertussen met elkaar, het gaat over de buurtbus en over Kees die onlangs is geopereerd aan z'n knie. Hier en daar wordt een mop getapt, die gierend in ontvangst wordt genomen. Als er wordt verteld dat er spruitjes en stoofpeertjes op het menu staan, wrijft een vrouw zich watertandend in de handen. 

Als de laatste glaasjes kersenbavarois zijn leeg gelepeld, regent het complimentjes. "Het was weer grandioos!" zegt een man met een imposante grijze haardos. "We vinden het hartstikke fijn dat we hier terecht kunnen, iedereen kent elkaar", aldus de 90-jarige Annie. "Vroeger kwam ik hier samen met mijn man, maar sinds hij 16 jaar geleden overleed, schuif ik alleen aan. Natuurlijk was ik uit m'n doen, maar ik móést van mezelf de deur uit. En dat zei mijn man ook: 'Gaan, Annie, want als je thuis gaat zitten kniezen, daar heeft niemand iets aan.' En ik ben niet de enige. Ik zal je zeggen: het krioelt hier van de weduwen."