JW Roy en Frank Lammers terug naar waar het hart klopt: de Kempen in Netersel

JW Roy en Frank Lammers trekken weer door de Kempen, zoals alleen zij dat kunnen. Met Ach, Zalig Man doen ze alle acht dorpen aan, met liedjes, sterke verhalen en herkenning tot in de haarvaten. Een beetje rauw, met die zachte g en ogen die gaan glimmen zodra het publiek meedoet. Vijftien jaar na de eerste ronde staat dezelfde voorstelling nog steeds fier overeind. Met wat extra rimpels en grijzer haar misschien, maar met precies dezelfde chemie. Want de vriendschap tussen de mannen is in al die jaren geen spatje veranderd.

JW's ex-vrouw - met wie hij nog altijd een hechte band heeft - schreef vijftien jaar geleden een boek waarbij ze acht karakteristieke Kempenaars interviewde, uit elk dorp één. Singer-songwriter JW schreef er liedjes bij. "In ieder mens zit een mooi verhaal", zei hij ooit. "En ik vertel verhalen met mijn liedjes. Sommige dingen moet je gewoon doen en laten zien. En erop geattendeerd worden. Vertel je dat verhaal niet, dan is het er ook niet."

Beide mannen woonden destijds in Amsterdam. "Onze dochters zaten in hetzelfde voetbalteam en zo spraken we elkaar wel eens", vertelt Frank. Daar, langs de lijn, tussen het aanmoedigen door, besloten de vrienden er spontaan een voorstelling bij te maken. "Voor mij is iedere reden om beneden de rivieren te komen er één, snap je", grijnst Frank. "Het was kneuterig maar fantastisch", blikt JW terug. "Alles was strak uitverkocht."

En nu is het niet anders. Binnen de kortste keren waren alle kaarten weg en zaterdagavond puilt het dorpshuis in Netersel uit. 266 stoelen gevuld met enthousiaste bezoekers, allemaal kijken ze reikhalzend uit naar een avond gevuld met de zoete tonen van Kempisch vermaak. 

Helemaal vooraan, eerste rij, zit een bijzondere gast. Ed Beerens, een echte paradijsvogel, vereeuwigd in het boek. Inmiddels 82 jaar, maar nog altijd scherp van geest. Hij woont recht tegenover het dorpshuis en steekt, zonder jas, op zijn gemak de straat over om binnen te schuiven. Een kaartje had-ie eigenlijk niet,  zo snel was het uitverkocht. “Ik greep er gewoon naast,” zegt hij. Maar JW en Frank zouden JW en Frank niet zijn als ze niet tóch een stoeltje voor hem hadden geregeld.

Een paar rijen verderop zit een moeder met haar twee dochters, duidelijk vaste klant. Bij de allereerste voorstelling waren ze er ook bij. “Frank was toen zo onder de indruk van mijn meiden dat hij mij meteen als schoonmoeder zag zitten,” grinnikt ze. De dochters schieten in de lach. Wat zij ervan vonden? “Ach nee joh, hij was toen al veel te oud.”

Waarom na vijftien jaar opnieuw de Kempen in, de planken op? "Dit is theater zoals het ooit bedoeld is", legt Frank uit. "Gewoon, in een dorpshuis, omkleden tussen de bierfusten, in een zaal die overdag de gymzaal is. Mensen krijgen heel veel wat ze herkennen. Er is veel om te lachen, maar soms is het ook ontroerend.  Ze worden er blij en gelukkig van, dan zijn wij de beroerdste niet om ze dat te geven." 

“Hier ben ik gewoon thuis,” zegt JW. “De mensen kennen me hier. En als ik een tijdje weg ben geweest en weer terugkom, dan voel ik meteen: dit is waar ik hoor." Je kunt je schoenen overal neerzetten, weet hij. "Maar diep vanbinnen blijft altijd die ene plek zitten. De plek waar je vandaan komt."