Nabestaanden van doodgereden fietsster vertellen hun verhaal: 'Na twee jaar pas beginnen met rouwen'
Ons gesprek vindt plaats bij het monumentje op de plek des onheils, de kruising van de Rouppe van der Voortlaan met de Huisdreef. Er staat een houten huisje dat onderdak biedt aan een houten hart waarop staat: 'Leny 08.12.16'. Eromheen staan verse bloemen. De man van Leny komt elke dag naar deze plek en zorgt ervoor dat alles er mooi bij blijft staan.
Dochter Brigitte en schoonzoon Mark van Steen komen er lopend naar toe. Over de kruising rijden lukt niet. "Dit is de plek waar mijn moeder urenlang onder een laken lag, op het asfalt", legt Brigitte uit. "Het is niet te bevatten wat dat met ons heeft gedaan."
De hoogbejaarde man van 86 heeft een voorwaardelijke boete gekregen van 2000 euro. En hij moet 2000 euro doneren aan Slachtofferhulp Nederland. Brigitte en Mark hebben er vrede mee: "Dit was eigenlijk een uitspraak zoals we 'm zelf in gedachten hadden", legt Mark uit. "Dat er iemand verantwoordelijk wordt gehouden voor het overlijden van mijn schoonmoeder. Dat hij er schuldig aan is, dat hij het had kunnen voorkomen omdat hij onvoorzichtig heeft gereden. Dat heeft ons veel goed gedaan."
Pijnlijk
Opvallend aan deze zaak was dat de dader altijd heeft gezegd dat hij het niet heeft gezien, niet heeft gemerkt dat hij Leny had doodgereden. Voor dochter Brigitte is dat onbegrijpelijk: "Het is technisch gezien niet mogelijk. Het zicht was goed. Het was een heldere dag. Het was voor ons bijzonder pijnlijk dat hij dat bleef volhouden."
Dat hij nu veroordeeld is, betekent alles voor Brigitte: "De waarheid is boven tafel gekomen. Hij heeft 27 maanden een eigen waarheid gecreëerd. Nu kunnen we eindelijk uit de vechtmodus. Nu pas kunnen we gaan rouwen. Al die 27 maanden hebben we voor gerechtigheid gevochten. Dat heeft zo veel energie gekost."
"Deze zaak dreigde ook onderaan de stapel te komen liggen", vult Mark aan. "Omdat we zelf heel hard aan de bel hebben getrokken, heeft het OM de zaak urgentie gegeven."
'Slechts de nabestaanden'
Brigitte: "Wij speelden geen rol, wij waren slechts de nabestaanden. Op de dag van haar overlijden is mijn moeder een dossiernummer geworden. En wij hadden geen rechten. Op het moment dat ik het telefoontje kreeg dat dit was gebeurd, werd ik in een gat gezogen. Ik moest mijn moeder identificeren. Maar ik mocht haar niet aanraken. Ik had niet het recht haar vast te houden, want haar lichaam was in beslag genomen. Dat is een wond en die gaat nooit meer dicht."
Nu komt dus pas de echte rouwverwerking. Als ik vraag hoe Brigitte haar moeder wil herdenken, is ze even stil. "Als de liefste oma die er was. Een markant mens en de liefste moeder. Ik weet dat zij ook zou hebben doorgevochten tot het eind, dus dat hebben we ook voor haar gedaan. Het gemis is zo enorm."
