Lisette (42) is meegenomen door haar vriendin Suzan van den Berg (44). Zij zijn twee van de twintig Brabanders die deze week met Omroep Brabant meegaan naar een verrassingsvoorstelling op Theaterfestival De Boulevard.

In hun geval betekende het een busreisje naar industrieterein Beverspijken waar ze in een loods kijken naar 'Ghost Writer and the Broken Hand Break' van de Belgische theatermaakster Mies Warlop.

Hop erheen
"Hier móet je heen", roept Lisette ruim een uur later tegen iemand die haar op de Parade aanspreekt. "Maar niks lezen van tevoren. Gewoon in de bus, erheen en hop." 

Want zo hebben zij en Suzan het ook gedaan. Als ik ze de kaartjes heb gegeven, willen ze niet in het gidsje van de Boulevard zien om wat voor voorstelling het gaat. Of zoals Lisette het later samenvat: "Geen verwachting hebben, geeft de mooiste ervaringen."

Drie kwartier draaien
In Ghost Writer geven twee mannen en een vrouw een concert terwijl ze drie kwartier lang rondjes draaien op de plek waar ze staan. Het is een schouwspel waar je je ogen niet van los kan trekken. Het is knap maar de vraag hoe lang iemand dit volhoudt, geeft er ook iets dreigends aan.

"We zaten de hele tijd zo", zeggen Lisette en Suzan even later op het terras en ze tikken even met hun ellebogen tegen elkaar. Lisette is zorgmanager: Suzan komt ook uit de zorg en is op zoek naar werk. Ze zijn vrolijk en enthousiast en hebben er geen moeite mee hun gedachten - in hoog tempo - te delen. Van elkaar hebben ze aan halve zinnen genoeg.

'Op de dunne grens tussen beheersing en controleverlies', zo schrijft het boekje van De Boulevard over de voorstelling. Lisette leest het en tikt met haar vingers op de bladzijde. "Dat klopt van voor naar achter."

Burn out
Ze kijkt naar Suzan. "Het staat natuurlijk ook ergens voor. Ik heb een burn-out gehad en daar gaat dit over. Je gaat maar door en je gaat maar door. En dan hoeft er maar dit te gebeuren..."

De twee vriendinnen knippen tegelijk met hun vingers en, alsof ze geoefend hebben, zeggen ze bijna in koor: "En dan val je om!"

Ze gaan regelmatig naar concerten en hebben goed zitten luisteren. "Psychedelisch, heb ik gehoord," zegt Suzan. "En rock, hiphop en housetechno." Lisette vult aan: "Hij zong 'Like an eyelash in my cocktail (als een wimper in m'n drankje)', het zijn vaak die kleine dingen waar je zo boos over kan worden."

De lok van de gitarist
En allebei hebben ze zitten kijken naar de lok van de gitarist, die telkens weer voor zijn oog terecht kwam. Lisette: "Je wilt wel helpen maar dat kan natuurlijk niet."

Ze hebben genoten. Dat is duidelijk. Lisette: "Bij een gemiddeld festival is het gewoon 'volume open en gaan'. Maar dit is wat anders. Dit zijn laagjes die je af moet pellen. Dit is knap."

Wat vaker de bus in
De twee vriendinnen komen bijna elk jaar wel een keer op De Boulevard. Maar, meestal niet verder dan de tentjesvoorstellingen op De Parade. Na vanavond willen ze dat toch eens anders aan gaan pakken. Suzanne: "Misschien toch 's wat vaker die bus in en dan kijken waar je uitkomt."

Op De Boulevard zijn de toiletten 'De Plees to Be':

En dan nog een tip: Bach!

Vincent van Amsterdam (afgestudeerd aan het conservatorium van Tilburg) speelde voor mij op zijn accordeon een prelude van Johan Sebastiaan Bach. Er was niemand bij. Ik lag op de divan en Vincent zat aan mijn hoofdeinde.

Voor zulke kleine persoonlijke concertjes kan je op De Boulevard een kaartje kopen bij de Bach-kliniek van de Tilburgse Jacqueline Hamelink. Je omschrijft hoe je je voelt en de musici kiezen een stukje Bach uit dat zij bij je stemming vinden passen. Het is mooi en veel te kort natuurlijk.

Na afloop van de therapie krijg je een recept mee: Bach, twee keer per dag.