Nadien werd dit vooral de nu 90-jarige Buck aangewreven. Hij werd zelfs geschorst als chemicus aan de Technische Universiteit in Eindhoven (TU/e). In Zomergasten vertelde Goudsmit zondagavond dat hij zijn mede-onderzoeker sindsdien aan zijn lot heeft overgelaten.

'Meer schuld moeten opnemen'
“Als ik nu terugkijk, had ik meer schuld op me moeten nemen”, vertelt Goudsmit, al had de nu 90-jarige Buck het volgens hem ook aan zijn ‘eigen instelling’ te danken dat hij alles en iedereen over zich heen kreeg. Goudsmit kwam er met een reprimande vanaf; Buck werd geschorst en vertrok een jaar later bij de TU/e. Hij ging na het drama vervroegd met pensioen, maar is als wetenschapper wel actief gebleven.

Buck zei acht jaar geleden in een interview met Cursor, het blad van de TU/e, dat hij nog steeds gebukt ging onder de ophef die ontstond over zijn vermeende wereldvinding om aids te bestrijden. Ook hoopte de professor dat het ooit tot een verzoenend gesprek zou komen met de mensen die toentertijd met hem samenwerkten. Dertig jaar na dato lijkt het er van te komen.

'Goed idee'
Op de vraag van Zomergasten-presentatrice Jeanine Abbring waarom de twee elkaar sinds 1990 niet meer hebben gezien of gesproken, antwoordde Goudsmit: “Ik weet het niet. Misschien moet het een keer gebeuren, goed idee. Daar heeft u gelijk in.”

Goudsmit over hun 'ontdekking': “We zijn slordig geweest. Ik had meteen kunnen aantonen dat het geneesmiddel dat voor de eerste proef was aangeleverd helemaal niet als zodanig werkte. Daar schaam ik me nog wel voor en die ellende had ik Buck ook kunnen besparen.”

'Tien jaar heel depressief'
Buck zei in 2012 dat de commotie die in 1990 was ontstaan hem niet in de koude kleren is gaan zitten. Goudsmit maakte duidelijk dat hij eveneens lang heeft geleden onder de wereldwijde ophef: “Ik voelde me er extreem schuldig over. Ik schaamde me, voelde een totaal falen. Ben er tien jaar heel depressief van geweest.”

“We stonden onder een enorme druk van ons zelf en de samenleving, die schreeuwde om genezing, om iets te vinden wat echt werkte. We hadden vastgesteld welk groep mensen de grootste kans maakte te sterven aan het hiv-virus."

'Gigantische fout'
"Toen heb ik uit mijn oude leerschool, en dat was een gigantische fout, bedacht: laten we iets maken dat als een geneesmiddel kan dienen. Maar tot op de dag van vandaag is dat er nog niet, het gaat in je dna zitten en komt er niet meer uit. Er is dus geen vaccin, wel een behandeling die het virus remt, maar niet iets wat geneest zodat je nooit meer medicijnen hoeft in te nemen.”

“De motivatie was goed, we hadden er geen kwalijke bedoelingen mee. Ik onderschatte dat dit virus uit het dna kon worden gebannen, dat hadden we verzonnen. Het was achteraf moeilijker dan we dachten. De proeven zagen er heel mooi uit, maar waren eigenlijk vrij slordig.”

LEES OOK: Aids-professor Henk Buck hoopt op verzoening