En ze mag zich inmiddels een bestsellerauteur noemen: Angelique (50) schreef eerder al het boek 'Het duivelskind', over de afschuwelijke mishandelingen en het misbruik door haar beide ouders. Nu is er dus een opvolger: waarin ze de periode beschrijft nadat ze ontsnapte aan die ouders. Beide boeken schreef ze samen met Maria Genova.

Angelique heeft een posttraumatische stressstoornis (PTSS) door het jarenlange misbruik en daarbij heeft ze een dissociatieve stoornis ontwikkeld. Door black-outs en herbelevingen verloor ze regelmatig alle grip op de realiteit. “Als je een herbeleving hebt dan zie je beelden uit het verleden. Dan weet je niet meer waar je bent, wie je bent of wat je doet.”

Dan liep ze zonder het te beseffen zo de straat op. “In mijn geval ben ik dan weer een kind van acht”, vertelt ze. “Een kind dat misbruikt wordt. Ik praat en voel me dan als een achtjarige. Ik vlucht dan naar buiten. Dan zwerf ik rond in mijn pyjamaatje en op blote voeten en daar kom ik zelf niet uit.” Totdat ze gevonden wordt, meestal door de politie. “Dan kom ik langzamerhand weer terug in het hier en nu.”

Het overkwam Angelique vroeger nog veel vaker, wel drie tot vier keer per week zwierf ze zo over straat. Compleet van de wereld en gevangen in een herbeleving. Voor de buitenwereld was ze een ‘verward persoon’, in haar eigen beleving een klein meisje van acht dat wanhopig probeert te ontsnappen aan de verkrachtingen en klappen van haar vader en moeder.

Ze komt pas weer uit zo’n herbeleving als ze bijvoorbeeld de fluorescerende strepen op de zijkant van een politieauto ziet. En een agent hoort die rustig tegen haar praat. Daarna volgt dan het schuldgevoel en de schaamte. “Het is mensonterend. Om dan te beseffen dat je als volwassen vrouw aan het handje hebt gelopen bij een politieagent. Dat is vernederend.”

En het is angstig, vertelt ze: “Welke mensen hebben me zo gezien?” Want een buurvrouw die drie of vier keer in de week door de politie wordt thuisgebracht, dat valt wel op. “Ik merkte in de buurt wel dat er afstand was, dat mensen het eng vonden om me te benaderen.”

Toch snapt ze dat ook wel: “Meestal lees je over verwarde mensen die agressief worden. Dat is maar een kleine groep, maar zo lijkt het net of alle verwarde mensen zo zijn en dat is helemaal niet zo. De meeste verwarde mensen willen helemaal niet zo zijn”, vertelt ze.

Gelukkig gaat het inmiddels al beter met Angelique. Zomaar de straat op zonder het te beseffen gebeurt niet zo veel meer. Haar hond Dirk zorgt daar wel voor: hij is een speciale PTSS-hulphond, die het in de gaten heeft zodra Angelique onrustig wordt. “Hij houdt me in het hier en nu”, vertelt Angelique. “Als hij ziet dat ik in de war raak dan legt hij zijn kop op mijn schoot.”

Daardoor kan ze nu dingen doen, die eerder onmogelijk waren. “Toen ik Dirk kreeg, was het twintig jaar geleden dat ik alleen in een winkel was geweest.” Inmiddels doet ze dat weer gewoon. En ze ziet weer mensen, heeft een sociaal leven. “Ik doe vrijwilligerswerk en ik zit in de wijkraad hier in Helmond.” En het allerbelangrijkste: ze kan weer lachen. “Vroeger als ik lachte, deed ik dat omdat het sociaal gewenst was. Nu kan ik écht lachen, met de tranen over mijn wangen.”

LEES OOK: Helmondse hoofdrol in boek Duivelskind