De bus met scholieren botste op 13 maart 2012 rond kwart over negen 's avonds op een betonnen muur van een noodnis in de tunnel bij het Zwitserse Sierre. De voornamelijk Belgische kinderen zaten op scholen in Lommel en Heverlee. Zij kwamen terug van een skivakantie met hun klasgenoten.

Onder hen ook tien Nederlandse kinderen. Vier van hen raakten gewond, zes overleefden het niet, onder wie Roma Daris uit Bergeijk. Zus Irla mist haar nog steeds, maar voelt zich ook nog altijd verbonden met haar. "We hebben allebei ons vormsel gedaan en kregen toen ook een speciaal kruisje. Mijn kruisje heb ik in haar kist gelegd, haar kruisje draag ik altijd bij me."

Haar laatste moment met Roma was toen ze haar samen met het hele gezin op de bus zette voor de skivakantie. "Dan denk je er niet over na dat het de laatste keer is. Je geeft elkaar een knuffel, zwaait elkaar uit en je weet: ze gaat een superfijne vakantie tegemoet. Ik ben zelf ook op sneeuwklas geweest. Ik weet hoe geweldig het is... en dan ineens komt ze niet meer thuis."

De eerste beelden van het busdrama op het journaal staan op haar netvlies gebrand. "Ik dacht: dat kan niet. Ons Roma is niet dood. Dat overkomt ons niet." Er was toen nog niets bekend over de toestand van haar zusje. Irla's ouders vlogen naar Zwitserland voor meer informatie, zij bleef thuis bij haar andere zusje en broertje.

Even later kwam het bericht dat Roma een van de slachtoffers was. "Ik was toen 16. In één keer was mijn hele jeugd weg."

Roma was volgens haar grote zus een slimme meid. "Ze wilde alles weten. Ze las elke dag de krant... Een meisje van 11", vertelt Irla trots.

"Vlak voor het busongeluk gebeurde de ramp met het cruiseschip Costa Concordia." Op 13 januari 2012 vielen daarbij 32 doden. "Daar heeft ze zich destijds helemaal in verdiept. Toen zei ze nog: 'Ik hoop dat er nooit meer een ongeluk met zoveel doden gebeurt.' En een paar maanden later is ze zelf slachtoffer van een groot ongeluk. Dat zijn wel pittige dingen als je daaraan terugdenkt."

Zij en haar zusje hadden vroeger één grote droom: "We wilden later samen een camper kopen en met onze vriendjes gaan rondreizen. Dat is er helaas nooit van gekomen."

Irla heeft haar leven inmiddels weer opgepakt. En toeval of niet: inmiddels is ze mede-eigenaar van een camperkampeerplaats in Vessem. Onlangs opende ze daar samen met haar schoonfamilie een gloednieuw terras.

Daar is een speciaal hoekje ingericht voor haar zusje Roma. "Ik heb daar een foto van haar neergezet omdat ze erbij hoort. Nu heb ik het idee dat ze over mijn schouder meekijkt. Heel veel dingen heeft ze niet meer meegekregen. Ze heeft mijn vriend nooit leren kennen. Ze heeft niet meegekregen dat ik in Vessem ben gaan wonen, dat ik hier mede-eigenaar ben geworden. Dat vind ik heel pittig."

Irla stelt zichzelf hardop de vraag: ''Wat zou ze nu gedaan hebben en hoe zou zij er nu uitgezien hebben? Ik heb er nog veel verdriet van. Het gemis blijft. Dat is volgend jaar nog net zo erg als nu. Niks in de wereld kan Roma vervangen."