Toen Peter thuiskwam op de dag van de vermissing, op 17 oktober vorig jaar, besloot hij mee te gaan helpen met het zoeken naar Sanne en Hebe. "Ik had het zien staan op de borden langs de snelweg. Het greep me aan en vond dat ik iets moet doen. Ik heb zelf ook kinderen."

Samen met andere vrijwilligers zocht hij de hele route terug vanaf Raamsdonkveer, waar Sanne met Hebe waren vertrokken. "Ook langs die bocht", zegt de 43-jarige vrachtwagenchauffeur uit Rosmalen.

Peter bleef maar aan die bocht denken. "Het was een soort onderbuikgevoel." Een dag later reed Peter samen met zijn vrouw opnieuw door de bocht bij knooppunt Empel en zagen ze bandensporen.

"Ik werd ingehaald door de politie en heb het ze verteld. Zij gingen vervolgens terug om een paar minuten te kijken, maar stapten niet uit." Ook belde hij de politie om de tip door te geven. "Ook woensdagochtend heb ik nog een keer gebeld. Ik ben gewoon niet serieus genomen. Dat voelt heel pijnlijk. Echt." Volgens de politie had dit mede te maken met de vele meldingen die ze toen binnenkreeg.

Op de woensdagavond dat Sanne en Hebe werd gevonden, reed Peter er weer. "Ik zag de oranje zwaailichten en dacht: het zal toch niet waar zijn? De wereld zakt onder je vandaan. Ik bleef maar denken: die bocht, die bocht, die bocht." De politie heeft volgens hem nog wel 'een soort van excuses' aangeboden, maar de aan Peter beloofde slachtofferhulp kwam er niet. "Ik heb niks meer van ze gehoord.'

Peter heeft het er nog steeds moeilijk mee. "Ik denk er nog best vaak aan. Het komt nog regelmatig in het nieuws en dan komt alles ook weer naar boven. Ik probeer het een plekje te geven."

De bocht bij knooppunt Empel neemt hij nooit meer. "Nee, nog steeds niet. Al moet ik omrijden. Ik ga niet meer door die bocht."

Kijk hier alles terug over de zoektocht naar Sanne en Hebe.

LEES OOK: Vermissing Sanne en Hebe een jaar later: 'Het hele land was in rep en roer'