Harry is nu 69 jaar. De Bredanaar zit al heel lang vast. Na een diefstal met geweld in 1991 en een verkrachting in 1992 in Breda kreeg hij een jarenlange celstraf. Daarop volgde behandeling in een tbs-kliniek. En daar zit hij nog steeds.

Hij zette kleine stapjes. Soms leek er weinig vooruitgang. Maar er kwam een moment waarop terugkeer in de samenleving dichterbij kwam. Het ging eigenlijk best goed met Harry. Hij zat bij een kaartclubje en had een moestuin. Hij wilde nu eigenlijk ook wel eens een keer in vrijheid vader en opa kunnen zijn. Dat perspectief werd in een klap de grond ingeboord.

In maart vorig jaar kwam zijn 'doodvonnis'. Hij bleek ongeneeslijk ziek. Dat vertelde hij toen nogal gelaten aan de rechtbank. "Ik ben bang dat ik het einde van het jaar niet haal."

Maar dat haalde hij wel. Hij haalde zelfs deze vrijdagmiddag in mei. Met wandelstok en wat moeilijk pratend verscheen hij voor de rechters. Voor deze zaak van 'vorige eeuw' zoals de rechtbankvoorzitter opmerkte. Harry kreeg een hartelijke ontvangst.

"Ik ben blij dat ik u zie." Harry deelde die verbazing. "Vorig jaar hoorde ik dat ik nog zes weken te leven had, ja." Maar hij temperde wel het optimisme: "Het ziet er nog steeds niet goed uit."

Harry heeft wel een wens. Hij wil graag dat alles bij het oude blijft, legde hij uit. "Er komt een moment dat ik niet meer voor mezelf wil zorgen." Hij is bang dat zijn dochters voor hem moeten zorgen.

De rechtbankvoorzitter vatte het kort en bondig samen. "U zegt eigenlijk: ik ben blij dat ik er nog steeds ben, maar laat me zitten waar ik zit?" Harry knikte instemmend. Zijn advocaat reageerde met dezelfde instemming. "Ik heb vaker gepleit voor opheffing van de tbs maar dan ga ik tegen de wens van meneer in. Ik begrijp meneer. Ik verzet me niet."

En ook de officier van justitie kon niet anders dan de wens van Harry respecteren. Namelijk door zijn tbs met een jaar te verlengen. "Ja, het is een bijzondere situatie en een trieste situatie die resocialisatie niet echt mogelijk maakt. Hij zegt; ik wil blijven. Ik denk dat dat kan. Ik denk dat u goed aan een verlenging kan komen."

De rechtbankvoorzitter kondigde aan dat er zoals gebruikelijk over twee weken uitspraak zou volgen. Harry reageerde teleurgesteld: "Zou het meteen kunnen?"

De rechters twijfelden geen moment. Er kwam geen beraad achter gesloten deuren, maar ze bleven in de zaal en deden meteen uitspraak. "De wettelijke criteria zijn er. U wilt het zelf ook. Ik hoop eigenlijk dat ik u volgend jaar terugzie. En hopelijk heeft u nog een goede tijd en veel liefdevol contact. We gaan het verlengen met een jaar."

Blij verliet Harry met zijn begeleiders de rechtbank. Terug naar zijn veilige 'thuis', in de tbs-kliniek. Voor de rest van zijn leven.