Zjef weet het nog goed. De groep had één ding afgesproken: géén toegift aan het einde van hun afscheidsconcert. Na het laatste nummer stonden de bandleden achter het podium bij te komen. Maar toen zette het publiek De Egelantier in, de bekendste hit van de Veulpoepers.

Een kwartier lang bleef het nummer doorklinken. “Ja, toen stonden we daar te janken,” vertelt Zjef in een leeg Leijpark. “Al dat volk dat erop afkwam, was geweldig. Veel meer dan verwacht.”

De vrijgevochten band werd in 1976 opgericht in Hilvarenbeek. De groep stond al snel bekend om haar protestnummers en trad vaak op bij demonstraties en festivals. Hoewel de band vooral in Brabant populair was, kreeg ze ook landelijk bekendheid.

Begin jaren 80 viel de band uit elkaar. Sommige leden wilden niet meer voor de lol, maar voor hun brood gaan spelen. Toch moest er nog één afscheidsconcert komen. Al snel werd het Leijpark uitgekozen.

“Een prachtig park, maar er gebeurde nooit iets,” zegt Zjef. “We hebben toen een vergunning aangevraagd en zelf het podium gebouwd.”

Het concert was een enorm succes. Zó succesvol dat al het bier ’s middags even op was. “De twintig tapkranen waren opengegaan en gingen niet meer dicht. Toen hebben we zo’n dertig minuten zonder gezeten. Het ging maar door.”

De liefde voor de band bleek na het afscheid nog niet voorbij. De Veulpoepers kwamen later nog een paar keer bij elkaar: in 1996, 2009 en 2011. Ook nu is de groep, in een iets andere samenstelling dan het origineel, terug onder de naam Veulpoepers 3.0. Ze zijn zelfs bezig met de tour Tegen ’t Zuur.

Volgend jaar bestaat de band vijftig jaar. Dat gaat gevierd worden, verzekert Zjef. Maar hoe? Dat houdt de zanger nog even geheim.