Live | 3e dag Stint-zaak: tranen, knuffels en boosheid in Den bosch

De nabestaanden en de verdachten hebben gesproken. Maandag gaat de zitting verder met een requisitoir van de officier van justitie. De zaal loopt langzaam leeg. 

"Ik denk dat ik namens iedereen in de zaal spreek, als ik zeg dat het indruk heeft gemaakt", zegt de voorzitter tegen de nabestaanden. Dan richt hij zich tot Renzen en Noorlander en geeft hen de kans om te reageren op de emotionele verklaringen. Ze pakken die kans.

"Ik heb geluisterd en goed gehoord. Ontzettend veel medeleven. Ik begrijp dat door onze positie het misschien het fijnst is als ik vooral luister. Naar wat er gebeurd is, hoe dat is en welke indruk dat nalaat", zegt Renzen.

"De verhalen die vandaag zijn gedeeld hebben een diepe indruk gemaakt. Ik ben me altijd bewust geweest van de impact die het heeft gehad op de nabestaanden. Ik besef heel goed dat zij dit leed de rest van hun leven bij zich moeten dragen", vult Noorlander aan.

"Mijn kleine man. Als ik hem zie, geeft hij mij kracht", snikt Hans. Hij heeft het over zijn eerste zoon, Kris. "Een prachtig jongetje met helderblauwe ogen, die iedereen konden betoveren."

"Meedogenloos werden wij als ouders met het feit geconfronteerd dat hij onder een rijdende trein was gekomen. Niet te bevatten, voor ons als ouders. Wat overblijft is een gezin vol rouw en verdriet."

"De verdachten hebben niet eens gecondoleerd gezegd. Als pitbulls die over alle normen van fatsoen heen walsten", zegt Hans. Het voelde alsof het alleen maar over geld ging. En weer komen de mediaoptredens in zijn woorden naar voren. "Hoe moet ik mijn kinderen van 4 en 5 uitleggen dat mijn bedrijf failliet is?", herhaalt Hans de woorden van de verdachte. Woorden die de nabestaanden enorm staken.

"Ter afsluiting wil ik alleen het volgende kwijt. Ik hoop dat duidelijk is geworden wat ons gezin is aangedaan. Ik hoop dat de rechtbank daar recht aan doet. Aan drie gezinnen die verscheurd en getekend voor het leven verder moeten."

"Onbegrijpelijk, dat gezegd wordt dat de veiligheid voorop stond", zegt de moeder van Fleur. "Wat een makkelijke rol, om dan als slachtoffer op te treden. U bent niet betrokken, maar wel verantwoordelijkheid. Wij zijn hier de slachtoffers. Verder wil ik eigenlijk niet zoveel woorden aan jullie besteden, dat hebben jullie ook niet aan ons gedaan."

"Ik heb één verzoek aan jullie: aanvaard bij de veroordeling de uitspraak en ga niet in hoger beroep. Het verdriet en gemis is levenslang", richt ze zich tot de verdachten.

Ook de moeder van Fleur heeft een foto van haar dochter bij zich. "Graag wil ik dat de verdachten hier goed naar kijken", zegt ze. "Zij maakte ons ouders van het allermooiste meisje dat je je kon wensen."

Ze beschrijft hoe de dag van het ongeluk is verlopen. Ze werd gebeld en hoorde de sirenes op de achtergrond tekeer gaan. "Ik voelde een onheilspellend gevoel in mijn buik", vertelt ze. De politie stond aan de deur. "Een dag vol ongeloof en angst gaan voorbij. De familierechercheur belde op. 'Hier ligt een heel mooi meisje, jullie mogen haar komen bekijken', zei ze. Ik herkende haar niet eens. Alleen aan haar handen en mooie nageltjes. Haar mooie blonde haren waren helemaal weg."

Broertje Sam mist zijn zusje elke dag. Het was het eerste wat hij tegen zijn jongste broertje zei. "Als je later groot bent, ga ik je alles vertellen over wie Fleur was en wat er allemaal met haar gebeurd is."

De advocaat van de bestuurster van de Stint doet namens haar het woord. Ze vindt het zelf te lastig om dat te doen. "De dag begon als alle anderen dagen", vertelt hij. "Tijdens deze rit kon ik de Stint met geen mogelijkheid tot stilstand brengen. Het ongeluk heeft mijn leven verwoest. Ik was niet alleen, maar met andermans meest kostbare bezit. Het ongeval en de gevolgen laten mij niet los."

Ze heeft vooral last van psychische klachten. "Het verdriet, de angst en de paniek. Die littekens kan ik onmogelijk verstoppen. Ze beheersen iedere dag." De bestuurster heeft veel medische ingrepen moeten ondergaan. Ze ziet dubbel, heeft geen reuk en smaak en heeft heel weinig energie.

"Iedere nacht word ik meerdere keren door mijn man wakkergemaakt, omdat ik aan het gillen en in paniek ben", vertelt de advocaat haar woorden. "Het staat al mijn dromen in de weg."

"Tegen de verdachten wil ik zeggen: jullie hebben de Stint bedacht, gepromoot en op de markt gebracht. Ik vind het heel erg, want die was niet in orde. Dat jullie zoveel in de media zijn verschenen, vind ik onverteerbaar. Jullie hebben nooit contact met mij gezocht. Dat kan ik jullie niet vergeven."

De voorzitter geeft Renzen en Noorlander de kans om te reageren op de emotionele verklaring van Wendy, Indy en Erwin. Hun advocaten schudden met hun hoofd. Misschien dat ze dat op een later moment nog doen, knikken ze.

De eerste verklaring is klaar en er wordt een korte pauze ingelast. Bij veel nabestaanden is er ontlading. Erwin en Wendy omhelzen met de bestuurster van de Stint, die ook in tranen is.

"Ik was 11 jaar, ik was zwaargewond en ik verloor mijn zusjes Dana en Liva", begint Indy te vertellen. Ze richt zich meteen tot Renzen en Noorlander. "Waarom hebben jullie keer op keer niet geluisterd en die Stints teruggehaald? Was het echt nodig, dat vier kinderen overleden en de bestuurster en ik zwaargewond raakten?"

"Ik heb mijn leven moeten omgooien en daar heb ik nooit voor gekozen. Ik zal moeten leven met aanpassingen. De pijn is er altijd en de neuroloog heeft me verteld dat dit nooit zal veranderen", vertelt Indy. "Ik merkte vooral dat ik verdrietig was en héél boos. De Stint was een grote ramp op de weg. Door jullie nalatigheid zijn onze levens kapot gemaakt. Ik hoop, na de uitspraak van dit proces, dat het klaar is. Dat Dana en Liva voortleven in mij. Ik hoef geen sorry meer, of medeleven. Too little, too late."

"Thuis zijn we langzaam het nieuws terug gaan kijken", zegt Erwin. "Het viel me op dat de producent meteen in de slachtofferrol schoot. Hij verscheen aan allerlei talkshowtafels. Het viel me op dat hij alleen maar met zijn bedrijf bezig was en geen empathisch vermogen had. Zijn mediaoptredens hebben me erg gekwetst. Het maakt me boos dat de producent geen medeleven heeft getoond, richting de nabestaanden. Je moet jezelf schamen."

"Een ongeluk is een ongeluk, maar dit is nalatigheid. Het had geholpen als jullie naar ons toe waren gekomen", zegt Erwin. Hij richt zich tot de bestuurster van de Stint. "Hier zitten alleen maar verliezers, maar met één heldin. Jij hebt er alles aan gedaan om dit ongeluk te voorkomen. We wensen jou veel kracht toe."

Dan neemt Wendy het woord. Ze snikt. "Als je een kind verliest, dan zijn daar geen woorden aan te geven. Voor mij is het een verschrikkelijke nachtmerrie, er komt geen einde aan." Ze herhaalt de laatste woorden van Liva, die door haar hoofd blijven echoën. "Mama, mag ik nog een kus van jou?"

Ze beschrijft haar schuldgevoel over dat ze haar kinderen niet zelf naar school bracht. "Het was de ergste dag van mijn leven. Tot op de dag van vandaag zijn sirenes voor mij een trigger voor angstgevoelens. Het was een horrorbeeld, om Dana en Liva daar zo te zien liggen. Ze waren écht dood. Dat mag niet, dat kan niet en dat wil ik niet. Dat voel ik nog steeds." Wendy werd gediagnosticeerd met PTSS. "In een trein stap ik nooit meer. Stilstaan voor een spoor, luisteren naar de bellen, dat blijft moeilijk."

Wendy heeft de slaapkamers van Dana en Liva gelaten zoals ze waren. Ze beschrijft haar pijn. "Geen knuffeltjes en geen kusjes meer. Niet meer samen lachen. Ik wilde niet weggaan van de kistjes. Ik wilde geen afscheid nemen. Ze moesten altijd bij mij blijven."

Dan richt ze zich ook weer tot de bedrijfsleiders. "Tegen jullie wil ik zeggen, hoe hebben jullie je als een slachtoffer op kunnen stellen? Liegen en bedriegen werkt niet", zegt ze. "Al die jaren is er geen woord van medeleven aan ons getoond."

"De bestuurster, je weet, we hebben je lief", sluit ze af.

Toen Indy wakker werd uit haar coma, vertelden Erwin en Wendy haar wat er was gebeurd. Dat het ongeluk met de Stint was gebeurd en dat het voertuig niet kon remmen. "Zijn Dana en Liva dan al begraven?", vroeg het meisje.

Vader Erwin vertelt hoe-ie gebeld werd. "De paniek sloeg in als een bom." Hij beschrijft zijn angst om alle drie zijn dochters kwijt te zijn, toen de politie hem belde. "Ik besefte hoe slecht nieuws we zouden krijgen. Wendy raakte buiten bewustzijn", vertelt hij. Het stel was in shock en hoorde hoe hij hun dochters, Dana en Liva, verloren waren en dat dochter Indy zwaargewond raakte. Ze lag in coma. "Wil je alsjeblieft je best doen? We zijn al twee dochters verloren bij dit ongeluk", vroeg Erwin aan de dokter.

Dana en Liva lagen hand in hand. "We hebben gesmeekt dat ze terug konden komen. Ze hebben geen kans gehad."

Het eerste gezin komt aan het woord. Indy en ouders Erwin en Wendy lopen naar voren toe. Ze zetten een ingelijste foto van twee meisjes op tafel, gericht naar Noorlander en Renzen.

De zittingszaal stroomt vol met slachtoffers en nabestaanden. Weer zijn de kussentjes meegenomen, om een beetje comfortabel te zitten tijdens de zitting. Het is 'full house', maar er zijn ook nog nabestaanden die via een livestream meekijken.

De rechtszaak over de Stint gaat vandaag verder met verklaringen van slachtoffers en nabestaanden. Het is de laatste zittingsdag van deze week en het belooft een emotionele dag te worden. Om 10 uur begint de zitting.

De eerste en tweede zittingsdag waren we er ook bij. Toen werd er gekeken naar hoe de Stint werkt en of deze wel aan de eisen voldeed. Bedrijfsleiders Peter Noorlander en Edwin Renzen kwamen aan het woord.