De vrouw ligt in het ziekenhuis en heeft daardoor nog niets kunnen zeggen over haar motief. Iemand die wel iets kan zeggen over het nemen van zo'n rigoureus besluit, is de 43-jarige Viktor Staudt uit Etten-Leur. Hij sprong dertien jaar geleden voor een trein in Amsterdam, maar overleefde de zelfmoordpoging. Staudt leed aan borderline. Hij had depressies en kreeg plots paniek- en angstaanvallen. "Zelfs zoiets simpels als koffie drinken met mijn ouders in een café ging niet. Daarvan kreeg ik het al erg benauwd."
'Als het zover komt, doe ik het hier'De problemen stapelden zich op. Op de middelbare school in Etten-Leur ging Staudt stotteren, tot hij uiteindelijk ‘niet meer kon praten’. Uiteindelijk maakten de problemen het dagelijks functioneren onmogelijk. Staudt zocht naar een oplossing, maar die vond hij niet. In 1999 nam Viktor daarom dat ene, moeilijke besluit: hij wilde niet meer leven.
Hij was opgelucht. Zelfmoord betekende dat hij niet meer mijn zijn problemen hoefde te leven. Staudt wist al hoe hij aan zijn einde wilde komen. "In die tijd werkte ik bij Schiphol. Een trein stopte niet op het station, maar kwam met een hoge snelheid voorbij. Ik dacht: als het ooit zover zou komen, dan doe ik het hier. Ik was er van overtuigd dat het zo snel voorbij was.”
“Of ik aan de machinist dacht? Ja, maar ik had al afscheid genomen. Niet alleen van mijn familie en vrienden, maar ook van de rest van de wereld. De dingen om mij heen waren er eigenlijk niet meer. Ik was ontoerekeningsvatbaar."
'Ik dronk drie glaasjes wodka'Makkelijk was de zelfmoordpoging echter niet. Een dag eerder ging Staudt naar het station 'om te oefenen'. "Het is net als een presentatie houden. Ik wist dat ik het wilde, maar toch was ik zenuwachtig. Het leek een beetje op plankenkoorts."
Een dag later ging Staudt voor het laatst naar het station. "Ik dronk drie glaasjes wodka van tevoren, want ik dacht dat het zo makkelijker zou zijn. Terwijl ik toen eigenlijk nooit alcohol dronk."
'Ik zag dat ik geen benen meer had'In de verwachting dat hij van zijn problemen werd verlost, sprong Staudt voor de trein. Maar er ging iets mis: hij overleefde. "Ik werd wakker in het ziekenhuis en kreeg veel pijnstillers toegediend." Hij dacht dat hij droomde, tot de werkelijkheid langzaam doordrong. "Ik keek onder mijn deken en zag dat ik geen benen meer had."
Na de zelfmoordpoging gingen de depressies niet weg. "Ik wilde alsnog zelfmoord plegen, maar mijn opties waren beperkt. Voor de trein springen kon ik niet, en ook tabletten wilde ik niet gebruiken. Uiteindelijk plaatste ik een bericht op internet met de vraag of iemand kon helpen. Iemand bood aan om medicijnen te geven. Ik wilde hem daarvoor zelfs geld geven. We hebben elkaar ontmoet en lang gesproken, maar uiteindelijk besloot hij uit puur emotionele redenen er vanaf te zien. Toen stond ik weer helemaal alleen."
Boek over ervaringenHet duurde jaren voordat Staudt was gewend aan zijn leven zonder benen. Hij bracht een tijd door in een Duitse revalidatiekliniek, voordat hij weer op zichzelf ging wonen. In 2000 werd vastgesteld dat hij aan de borderlinestoornis leed. "Ik herkende mijzelf direct in de symptomen. Alles viel op zijn plaats. Ik kreeg geen slecht gevoel door het stotteren, maar ik ging stotteren doordat ik een slecht gevoel had."
Dankzij anti-depressiva gaat het nu beter met Staudt. Hij is opgelucht dat de medicijnen aanslaan en dat hij niet meer bang is. Staudt schreef een boek over zijn ervaringen, dat de vorige maand uitkwam. Hij heeft intussen honderden mailtjes gekregen van mensen die zijn verhaal hebben gelezen.
Met zijn boek wil hij mensen die ook zelfmoord willen plegen, een keuze voorleggen. "Ik begrijp heel goed waarom ze misschien niet verder willen. Met dit verhaal wil ik laten zien dat het ook anders kan."