Franky en Coen bakken friet bij Oekraïense grens: ‘Heftiger dan ik dacht’
In twee overvolle busjes en een bijbehorende snackkraam, zijn ze in zo'n twintig uur naar Polen gereden. Een enorme hoeveelheid snacks en snoep is meegegaan die kant op. De friet wordt in Polen geleverd, iedere dag zo'n duizend kilo.
Onderweg hebben ze in dat buurland van Oekraïne nog een tussenstop gemaakt bij frietfabrikant Aviko. Die doneerde vijfhonderd kilo friet voor de eerste dag.
Net over de grens bij de Oekraïense stad Lviv, komen dagelijks duizenden Oekraïners de grens over. Dat is de plek waar Franky zijn wagen installeert.
"Ze juichten naar ons bij aankomst, ik kreeg er tranen van in m’n ogen. Je merkt dat ze blij zijn dat je hier bent."
Ze krijgen een ontzettend warm onthaal bij aankomst. Iedereen helpt ze om hun snackkraam op het drukke plein tussen de andere eettentjes te manoeuvreren. Dat doet wat met Franky. “Ze juichten naar ons bij aankomst, ik kreeg er tranen van in m’n ogen. Je merkt dat ze blij zijn dat je hier bent.”
De kraam heeft een plekje op een groot plein van een winkelcentrum, vlakbij een oude supermarkt. Het is een chaos. Mensen grabbelen in kleding op straat. Er rijden wagens af en aan met spullen. In het nabijgelegen gebouw verblijven zo’n duizend mensen die gevlucht zijn.
"Normaal zie je dit niet live voorbij komen, alleen op tv."
Als hij een ronde maakt over het terrein raakt hij zichtbaar geëmotioneerd door wat hij ziet. “Je ziet hier duizenden mensen met hun ziel onder de arm lopen. Ik ben hier pas net, het is heftiger dan ik gedacht had. Normaal zie je dit niet live voorbij komen, alleen op tv.”
Een van de belangrijkste redenen dat Franky en Coen hier staan, is de schoonfamilie van Franky. Die woont in Kiev en kan niet weg. Franky kon niet stilletjes thuis afwachten.
“Ik hoop dat ze nog deze kant op kunnen komen maar daar ziet het niet naar uit. Ik probeer er niet teveel aan te denken, want ik kan niets doen. Dit is wat we wel kunnen: friet bakken.”
