Brandweerman Jos redde drie collega's van een brandend dak
Het gebeurde allemaal twee jaar geleden bij een zeer grote brand bij transportbedrijf Van der Heijden in Hapert. Er ontstond daar brand na werkzaamheden op het dak van een loods van het bedrijf. Het vuur leek gedoofd. Het leek daarom veilig voor drie brandweermannen het dak op te gaan om te controleren of het vuur overal uit was.
"Het dak veranderde in een grote pudding."
Maar ineens laaide na een explosie het vuur weer op. Tussen de hoogwerker en de brandweermannen was brand en de hoogwerker aan de andere kant gaf een storing aan en kon niet worden gebruikt. Ondertussen werd het dak zo heet dat de mannen meer op pudding dan op een stabiel dak leken te lopen.
Jos en zijn collega's kwamen meteen in actie. Zij zetten een lange ladder tegen de loods. Jos rende de ladder op. "Ik rende inderdaad en droeg nog een kleinere ladder op mijn schouders. Die zette ik op een dak lager zodat mijn collega's hier naar beneden kon klimmen."
"Ik hoorde het vuur puffen en dat is geen goed teken."
Vanaf de grond kregen de brandweermannen op het dak aanwijzingen waar ze naartoe moesten lopen, want tot overmaat van ramp zaten ze niet op dezelfde golflengte van de mobilofoon. "Normaal communiceren ging dus niet. Ze mogen ook niet over dakranden kijken want dat is gevaarlijk. Ondertussen hoorde ik het vuur puffen naar zuurstof. Dat is een teken dat het elk moment kan exploderen", vertelt Jos.
Het lukte uiteindelijk en iedereen kwam veilig beneden. Als in een film, volgde niet veel later een explosie. Het transportbedrijf werd verzwolgen door het vuur. "Op dat moment zit je vol adrenaline en is er niks aan de hand. Op weg naar de kazerne en tijdens de evaluatie kwam wel de klap", zegt Jos. "Ik moest de hele tijd denken 'wat als'. Ik kon het niet meer loslaten."
"De gedachte 'wat als' maakte me helemaal gek."
"Wat als ik was gevallen terwijl ik de ladder op rende? Wat als de wand omgevallen was waartegen de ladder stond? Wat als de explosie eerder was geweest? Ik ben goed opgevangen door mijn collega's en heb ook hulp gehad om deze vragen uit mijn hoofd te halen. Het is goed gegaan en daar ben ik blij mee", zegt Jos.
Sinds 2015 zijn er 25 bronzen kruizen uitgereikt. Toen hij onderscheiden werd in aanwezigheid van 30 collega's kwamen de emoties weer even boven. "Ik moest wel een paar keer slikken. Maar ik voel ook trots. Ik weet ook zeker dat we allemaal hetzelfde hadden gedaan. Daar durf ik mijn handen voor in het vuur steken", besluit hij met brandweerhumor.