De Eindhovenaar werd eind 1984 veroordeeld tot acht maanden gevangenisstraf. Ook werd hij ter beschikking gesteld van de regering (tbr). Tegenwoordig heet dit tbs, wat staat voor ter beschikking gesteld van de staat. Voor de in Suriname geboren man maakte het niets uit: hij was en is zijn vrijheid kwijt.

Schoolmeisjes mishandeld
Volgens de rechtbank in Den Bosch was er eind 1984 alle reden om te besluiten de man voorlopig niet terug te laten keren in de maatschappij. Eerder dat jaar was hij in zijn woonplaats losgegaan op een aantal schoolmeisjes. “Ze fluisterden, omdat ik een zwarte man ben en daarom werd ik boos”, zo citeerde het Eindhovens Dagblad.

Eén van de kinderen werd met een blikje in het gezicht geslagen, anderen kregen trappen of klappen. Normaal gesproken word je hiervoor niet in een tbs-kliniek opgenomen, maar de Eindhovenaar werd gezien als een gevaarlijke man. In het verleden was hij vaker voor vergelijkbare geweldsdelicten veroordeeld.

Pieter van der Kruijs was in 1984 zijn advocaat en vond de straf te zwaar. Hij twijfelde zelfs aan tbs. De Bosschenaar is pessimistisch over de kansen dat de man die status kwijtraakt. “Dit is ontzettend lang voor Nederlandse begrippen. Hij is helemaal gehospitaliseerd, die komt de kliniek nooit meer uit.” Er is een andere reden die veel zwaarder weegt: de kans op herhaling. Vandaar dat de officier van justitie en de rechtbank de tbs-periode met twee jaar willen verlengen.

De Eindhovenaar verbleef de afgelopen decennia in verschillende instellingen, onder meer in Zeeland. In de voormalige Corridor wordt langdurige forensisch psychiatrische zorg verleend. Sinds kort is hij opgenomen in de Van der Hoeven Kliniek in Amersfoort, waar hij iets meer vrijheid geniet.

Tbs'er krijgt complimenten
De rechtbank en Nienke de Vos, de advocaat van de Eindhovenaar, complimenteerden de man tijdens de zitting voor zijn gedrag: “Het gaat best goed, knap hoe u meewerkt.” Het deed de zwaarlijvige en grijzende man niks: “Ik wil uit de tbs, het is genoeg.” Verder wilde hij amper iets zeggen en wat hij uitbracht, was nauwelijks te verstaan. Zijn advocate: "Hij is er klaar mee. Mijn cliënt is überhaupt geen prater. Tegen niemand. Voor zijn doen heeft hij voor de zitting veel met mij uitgewisseld."

De man werkt wekelijks zestien uur in een fietswerkplaats op het terrein van de instelling in Amersfoort. Het lopen van en naar deze plek, over een afstand van vijftig meter, zijn de enige momenten dat er niemand bij hem in de buurt is. Er wordt wel geoefend met onbegeleid verlof. Een behandelaar durft het aan om dit uit te laten breiden, maar dit moet nog in gang worden gezet.

De hoop van deze deskundige en die van advocate De Vos is gevestigd op opname in een afdeling ouderenpsychiatrie van een GGZ-instelling. Zover is het nog lang niet. Laat staan dat de Eindhovenaar ooit, zijn vurige wens, een zelfstandig leven kan gaan leiden. Zonder behandeling of begeleiding.

LEES OOK: Na 40 jaar cel en tbs kan Henk nog steeds zijn handen niet thuishouden