Zijn moeder werd 91 jaar, zijn zusjes bereikten een leeftijd achteraan in de tachtig. Zelf had hij nooit bedacht dat hij zo oud zou worden. Maar hoe voelt het dan om 101 te zijn? “Ik vind het wel prettig. Als ik hier beneden op de gang mensen zie lopen, dan hoor ik ze tegen elkaar zeggen: ‘Die man is 101 geworden, die doet ’t nog goed’. Dan lach ik bij m’n eigen.”

Jan woont zelfstandig in appartementencomplex Wilgenhof. Eventuele hulp is altijd dichtbij middels een druk op de knop. Hij doet zoveel mogelijk zelf: opstaan, naar bed gaan, wassen en een eitje bakken. Hij geniet van het leven.

“Tot op heden vind ik het ook leuk om 101 te zijn. Ik wil proberen om tot 104 door te leven. Al is dat niet altijd gezegd, ik ga het wel proberen. 110 is te ver weg, dan raak ik teveel afgetakeld denk ik.”

Al merkt Jan ook de keerzijde van al die levensjaren. Hij heeft veel dierbaren verloren. Daar denkt hij regelmatig aan. “Maar toch ben ik blij dat ik nog hier op aarde ben. Er is altijd iets te leren en een pretje te maken. Als je naar boven gaat en je wordt begraven: dan is het pretje ten einde.

Jan groeide op in Eindhoven, geboren in de wijk Tongelre en later verhuisde hij met z’n ouders en z’n twee zusjes naar Stratum. Zijn vader werkte als kolenboer en bracht kolen bij mensen thuis. Ze hadden drie koeien en een paard. Uiteindelijk werd hij timmerman, werkte in de bouw en belandde als opzichter bij de gemeente Eindhoven. En wel in de Edisonstraat, toen bekend als tippelzone.

“Andere opzichters wilde daar niet graag werken maar ik kon het goed met de mensen vinden, ik heb er prettig gewerkt.” Als opzichter kwam hij in actie als er problemen waren in huis. Het raam kapot, of de wc verstopt: Jan loste het op samen met zijn collega’s.

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

Stress ging hij zoveel mogelijk uit de weg: “Werk is werk, en thuis is thuis. Ik weet nog dat we op het werk voortaan een telefoon mee moesten nemen omdat ze in de gaten wilden houden waar we waren. Daar hield ik niet van, die controle.”

Dat mobieltje liet hij niet toe en zijn werk nam hij nooit mee naar huis. Volgens zijn zoon Frank was dat een gouden greep. “Ik weet niet hoe hij ’t gedaan heeft, misschien zit het wel in z’n genen maar hij heeft stress altijd gemeden.”

Jan trouwde twee keer, zijn eerste vrouw Riek (de moeder van Frank) overleed nadat ze in haar leven meer dan twintig keer in het ziekenhuis lag vanwege suikerziekte. Haar hart begaf het op haar vijftigste. “Dat was een heel grote klap”, weet zoon Frank. Later trouwde hij opnieuw, ook met haar bleef hij 25 jaar samen tot zij overleed.

Het is sindsdien rustig op liefdesgebied, al krijgt hij in Wilgenhof wel de nodige aandacht. “Ik heb niet direct behoefte aan verkering al zijn de dames wel vriendelijk hoor. Zo zijn er altijd een paar dames die bij me zitten tijdens het kienen. Die verzorgen me dan wel een beetje. Maar een vonk? Nee, die vonkjes zijn niet meer zo groot tegenwoordig.”

Advies op het gebied van de liefde heeft hij wel, want tegenwoordig is er volgens hem teveel ellende en mogen we wat liever zijn voor elkaar. “Het is een beetje geven en nemen om geen ruzie te maken, dat is volgens mij het belangrijkste in de liefde.”

Maar dat geldt volgens hem ook voor de jongere generatie in het algemeen. “Maak je niet teveel zorgen over jezelf en word niet zo gauw kwaad. Mensen zijn tegenwoordig zo snel op de teentjes getrapt, met ruzie kom je er niet.”

We spraken een aantal honderdplussers over levenslessen die ze ons willen meegeven, bekijk hieronder de video:

DIT VIND JE VAST OOK INTERESSANT

Martine overleefde kanker en nu is ze 101: 'Wees blij met wat je hebt'

Maria (100) bleef eeuwig vrijgezel, maar voelde zich nooit eenzaam