“Het is echt diep triest. Het is een dorp met een hele geschiedenis dat ze zo wegvegen. Maar ja, het is niet anders”, zegt Marijke. “Het is bij de een de stekker erin en bij ons de stekker eruit,” vult Peter aan, doelend op het opheffen van hun dorp voor de komst van energiefabriek Powerport naar Moerdijk.

Peter woont al zijn hele leven in zijn geliefde dorp en houdt alles bij wat er speelt. Zo ging hij dinsdag nog positief gestemd naar de bewonersbijeenkomst in de Ankerkuil. Bijna nooit slaat hij zo’n avond over. Maar hij was nog maar net de deur uit toen Marijke een bericht kreeg. "'Het dorp Moerdijk moet weg', las ik op mijn telefoon."

Marijke vervolgt: “Peter kon niet meer praten, dus ik ben meteen naar het dorpshuis toegegaan. En dan hoor je de burgemeester en wethouder zeggen dat het gewoon einde oefening is. Dat komt heel hard aan. Ja, heel hard.”

Meteen schoten er allerlei scenario’s door haar hoofd. “Hoe moet het nu verder, want we wonen hier gewoon naar ons zin. Dit vind je nooit meer ergens anders.”

Peter heeft in de loop der jaren veel aan het huis verbouwd. “We hadden alles levensloopbestendig gemaakt om hier oud te kunnen worden. Nu moeten we iets gaan zoeken in de gemeente Moerdijk of ergens anders.”

Ze hopen dat de gemeente met hen meedenkt over een goede oplossing. Want Peter en Marijke vinden dat er stevige compensatie moet komen. Ze denken aan nieuwbouw of een huis dat ongeveer even groot is als hun huidige woning.

Aan de zogenoemde Moerdijkregeling, waarbij de gemeente huizen tegen marktwaarde opkoopt, willen ze niet meedoen. Peter: “Want zo’n huis als dit kost buiten Moerdijk het dubbele.” Marijke: “Het is ook niet alleen een huis, het is ook een stuk emotie waar we afscheid van moeten nemen.”

De emotie zit hoog bij het stel. Vooral Peter moet een leven aan herinneringen achter zich laten. Hij is actief betrokken bij het dorp, zat jarenlang bij de brandweer en deed vrijwilligerswerk bij de kerk. Trots laat hij zijn koninklijke en pauselijke onderscheiding zien. “Je gaat het dorpsgevoel verliezen, want dat vind je straks nergens meer. Niemand woont straks in dezelfde straat. Misschien dat je elkaar nog eens op een feestje ziet om herinneringen op te halen.”

Helemaal als een verrassing kwam het nieuws voor Peter niet. Hij heeft de afgelopen decennia al veel boerderijen en huizen zien verdwijnen rond het dorp: in de jaren zeventig voor de Rode Vaart, begin deze eeuw voor de A16 en de hogesnelheidslijn, en onlangs voor het Logistiek Park Moerdijk. “Alles is verdwenen en nu zijn wij aan de beurt. Nu pas weten we wat die mensen toen hebben meegemaakt.”

Peter en Marijke wilden later worden begraven op de katholieke begraafplaats in het dorp. “We hebben altijd gezegd dat we op Moerdijk zouden blijven, dicht bij onze familieleden,” zegt Peter. “We hadden zelfs al graven gereserveerd. Maar dat blijkt dus geen garantie.” Marijke vult aan: “Wat gaan ze nu met die graven doen? Herbegraven? En waar dan?”

Veel inwoners zullen binnenkort plannen moeten maken om Moerdijk te verlaten. Over de sloop van huizen wordt al gesproken. Peter en Marijke vrezen dat hun dorp een spookplaats wordt, net als het Belgische Doel. “Dat moet je niet willen,” zegt Marijke.

Het stel heeft met elkaar afgesproken dat ze niet als laatste uit Moerdijk vertrekken. “Het heeft geen zin om te wachten. Dan blijf je er alleen maar mee bezig,” zegt Marijke. “En nu kunnen we het nog samen doen,” vult Peter aan.

Ondanks alles probeert het stel positief te blijven. “Want wij als Moerdijkers zijn hardwerkende en veerkrachtige mensen. Zo zijn we opgevoed,” zegt Marijke.