'Elke keer als iemand beter wordt, voelt dat als een keerpunt', Susannes coronadagboek
“Ik heb collega’s die niet naast hun partner slapen, omdat ze bang zijn dat ze die besmetten.” De verpleegkundigen maken vaak flinke offers in hun privéleven. Ook vindt Susanne het zwaar om steeds beschermde kleding aan te trekken. “Dat is natuurlijk niet hoe je wilt dat bewoners je zien.
“Toch wil niemand stoppen. Juist omdat we ons werk voor de bewoners zo belangrijk vinden”, vervolgt Susanne, nog altijd strijdbaar na ruim vijf weken. “We kennen de meesten al jaren en hebben een band opgebouwd. Dus dan ga je gewoon door.”
Onzekere tijden
“Het zijn onzekere tijden. We praten daarom heel veel met elkaar. Dat werkt goed en biedt steun”, weet Susanne. “Ook praten we met een psycholoog, als het even wat moeilijker is.”
En dus probeert ze zich te focussen op mooie momenten, want die lichtpuntjes zijn er best vaak. “Het virus is heel grillig. Elke keer als iemand beter wordt, voelt dat als een keerpunt. Dat geeft steeds weer moed.”
“Ze vierde de vrijheid, alsof ze maanden apart had gezeten”
Zo moest een vrouw onlangs in quarantaine omdat ze klachten kreeg. Die verdwenen na een paar dagen weer. “Ze vierde de vrijheid, alsof ze maanden apart had gezeten”, glundert Susanne. “Ze zorgde voor taart, plaatste het goede nieuws op Facebook en reed opgelucht door de gangen heen. Ook kwam de familie naar het raam van haar kamer, om het te vieren.”
Ongelofelijk
En dan zijn er natuurlijk nog de spandoeken, spontane concerten, bloemen of kunstwerkjes van stoepkrijt om bewoners en verplegers een hart onder de riem te steken. “Het is ongelofelijk wat er allemaal gebeurt. Dat sleept ons er echt doorheen.”
Omroep Brabant blijft Susanne volgen. Dit is het tweede deel van een terugkerende rubriek. Lees hier het eerste deel: ‘Pijnlijk om steeds te zeggen dat bezoek niet mag’
Lees alles over het coronavirus op onze speciale themapagina.
LEES OOK: